Ցավալի լուր. ինչ է պատահել Էմիլ Գալստյանի ընտանիքում
TVԴպրոցական տարիներին իրավաբան դառնալու ցանկություն ունեի, իսկ հայրիկս, չգիտես` ինչու, ուզում էր, որ տնտեսագիտական կրթություն ստանամ: Մաթեմատիկայից թույլ լինելու պատճառով վերջին մասնագիտությունը բացառեցի:):
Արվեստը մեր ընտանիքում իր ուրույն տեղն ունի: Մայրս մասնագիտությամբ կոնցերտմայստեր է: Ժամանակին հաճախ էինք լինում Մոսկվայում, եւ առիթը բաց չէին թողնում այցելել ներկայացումների, համերգների:
8-րդ դասարանում ինքս ինձ հարցրի, թե ինչու Թատերական ինստիտուտ չդիմեմ: Առաջին տարին ուշացա թատրոնի պատմության քննությունից, բայց երկրորդ տարին իսկ ընդունվեցի:
Դերասան դառնալու համար կրթությունը բավարար չէ, պետք է լինել դերասան: Ուսանելուս տարիներն անմոռանալի են, միջավայրն` անփոխարինելի: Հրաշալի կուրս եմ ունեցել եւ ընկերներ ձեռք բերել` Լեւս Դավթյան, Սոնա Մաթեւոսյան, Արսեն Լեւոնյան… Նրանք նկարահանվել ու շարունակում են խաղալ տարբեր սերիալներում, ներկայացումներում:
Համալսարանում արգելում էին խաղալ սերիալում: Չգիտեմ` ինչու, բայց մտածում էին, որ այն փչացնում է ապագա դերասանին, եւ բազմաթիվ առաջարկներ մերժել եմ:
Դերասանը, ով նկարահանվում է սերիալում, բայց տանը կարդում է Բոմարշե, չի կարող փչանալ մասնագիտական առումով: Թատրոնն այսօր ի վիճակի չէ ֆինանսապես լիարժեք ապահովել դերասանին, իսկ նրան ապրել է պետք:
Քասթինգի եմ մասնակցել “Քաղաքում” սերիալում Իռենին մարմնավորելու համար: Անհրաժեշտ էր սցենարից մի քանի բառ կարդալ, ես էլ բարկացա` ասելով, որ այդպես չեն կարող հասկանալ` համապատասխանում եմ կերպարին, թե ոչ: Արդյունքում ռեժիսորն ու սցենարիստն ինձ վստահեցին Անուշիկի դերը: Եթե 2 տարի առանց խոչընդոտների մարմնավորում եմ այս հերոսուհուն, ուրեմն այն սիրված է հեռուստադիտողի կողմից:
Նկարահանման հրապարակում շատ ուրախ է ու հետաքրքիր: Ամեն օր մի զավեշտալի դեպք է լինում: Լուսավորողն է հաճախ վախեցնում` լույսը գցելով մեզ վրա, երբեմն էլ խաղընկերոջս հետ վիճելիս այնքան եմ մտնում դերի մեջ, որ սկսում եմ իմպրովիզներ անել:
Աշխատանքային գրաֆիկս բավական հագեցած է` նկարահանումներ, փորձեր թատրոնում, ինչի պատճառով ուշ եմ վերադառնում տուն: Մոսկվայում բնակվող ծնողներս այժմ ինձ մոտ են:
Առօրյաս չեմ պատկերացնում առանց նկարահանումների: Անվերջ կարող եմ լսել դերասանուհի Աննա Էլբակյանի խորհուրդները: Խաղում եմ “8 սիրագորով կանայք”, “Քիթը”, “Մարդի՛կ, վերեւ նայեք” ներկայացումներում:
Սերիալից դուրս ակտիվ եմ, վախկոտ, անվախ, ժպտերես: Վախենում եմ միջատներից, ալերգիայից, գեր եւ բարձրահասակ մարդկանցից, չեմ վախենում դժվարություններից: Շատ փորձություններ եմ հաղթահարել ու պատրաստ եմ հաղթահարել: “Այն, ինչ մեզ չի սպանում, ավելի ուժեղ է դարձնում” արտահայտությունն ինձ համար է ասված:
Հայտնի լինելը շատ է օգնում: Երբ ասում եմ իրական անունս, զարմանում են.“Ո՞նց, Անուշիկը չե՞ս”: Բանկերում, անձնագրային բաժանմունքում հաճախ ընդառաջում են եւ չեն սպասեցնում, ճանապարհային ոստիկանությունն էլ է օգնում:
Ընտանիքի միակ երեխան չեմ. քույրս` Նարեն, երկու տարով մեծ է ինձնից, բժշկուհի է, ապրում է Մոսկվայում: Շատ տարբեր ենք: Նա չի հետեւում սերիալին եւ հաճախ զարմանում է, երբ իրեն մոտենում են անծանոթ հայեր եւ ինձնից հետաքրքրվում:
Հաճելի է, երբ ճանաչում են, սիրում են: Վերջերս մի երկրպագու փորձել էր բոլոր ընկերներիցս պարզել, թե ինչ կապ ունեն ինձ հետ:):
Ավտոմեքենաս ինձ համար փոխադրամիջոց է, հանդերձարան, զգեստապահարան: Սիրում եմ լավ հագնվել, սակայն պիտակամոլ չեմ:
Ընկերներիս համար գրեթե ոչինչ չեմ խնայում, բայց երբեմն հասկանում եմ, որ որոշ մարդիկ նվիրվածությունը պարտականություն են ընկալում: Դավաճանությունը սպանում է ընկերությունը:
Երբեք չեմ խուսափել աշխատանքից: Ծնողներիս պահելու համար պատրաստ եմ անգամ փողոց ավլել: Աշխատել եմ մանկական սրճարանում: Առաջին աշխատավարձս կազմել է 2500 դրամ: