Ընտրողի... 11 «ընկերները».
ՄամուլՀՀԿ–Այստեղ ամեն ինչ պարզ է. եթե մեկ թեզով բնորոշենք, ապա կստացվի՝ «մտահոգվի՛ր, մերժի՛ր Նիկոլին»: Հրապարակային հանդիպումներից ողջամտորեն խուսափելով՝ ՀՀԿ–ն որդեգրել է սոցցանցերով, լրատվամիջոցներով իրենց մոտեցումները հասցնելու քաղաքականություն՝ քվեների խնդիրը թողնելով ռեյտինգայինների անհատական շփումների վրա: Գույնի առումով ասելիք չկա. նրանք ընդունել են իշխանությունների խաղի կանոնները՝ տեղավորվելով գունաբաժանման սև–սպիտակի մակարդակում և փորձելով ընտրապայքարը վերածել երկու ուժի պայքարի, ինչին սկզբում Փաշինյանը տուրք տվեց, սակայն արագ էլ շտկվեց վիճակը:
ՔՈ–Կարճ բնութագրելու դեպքում կստացվի «սիրուն քարոզարշավ»՝ հանդուրժողականության ու բարության մոտիվներով: Մանդարինի գործոնը փոքր–ինչ անհասկանալի է մնում, սակայն կրեատիվ է և ընկալվող: Միակ բացը ողջ քարոզարշավի բեռը մեկ երիտասարդի ուսերին թողնելն է:
ՀՅԴ–Ավանդական կուսակցությունը ավանդական քարոզարշավ է իրականացնում՝ փորձելով ազգային, ավանդական արժեքների «վերմակը» վերստին իր կողմ քաշել: Քարոզարշավը հիմնականում գրագետ է, սակայն բացակայում է նորությունը, կրեատիվությունը: Աշխատում են «պալեմիկաների» մեջ շատ չմտնել, թեպետ երբեմն չի ստացվում:
Իմ քայլը–Իշխանական ուժը, ինչպես և կանխատեսվում էր, ներկայանում է բացառապես մեկ դեմքով, և այդ մեկ դեմքը Նիկոլ Փաշինյանն է: Սա բնական ու հասկանալի է, քանզի ուժն ինքնին դասական իմաստով կայացած չէ և հասարակության մեջ ընկալվում է որպես Փաշինյանի կուսակցություն (դաշինք): Ուստի պատահական չէ, որ խորհրդարանական երկրի խորհրդարանական ընտրությունները Փաշինյանը մատուցում է որպես վարչապետի ուղղակի ընտրություն՝ երկրորդելով ռեյտինգային քվեարկությունը՝ «եթե ցանկանաք, շրջեք երկրորդ էջը»: Զուտ քարոզարշավի առումով գերակշռում է աղմուկը, էմոցիան, մուննաթը, բոլորին պատասխանելու ձգտումը՝ անկախ կարգավիճակից:
Լուսավոր Հայաստան–Այս կուսակցության քարոզարշավը կառուցված է բացառապես հակաքարոզչության վրա՝ նախ՝ ԲՀԿ–ի, ապա և, եթե ժամանակ է մնում՝ ձեռքի հետ ՀՀԿ–ի դեմ: Սա, երևի թե, ընդհանուր առմամբ տրամաբանության մեջ է, քանզի ԼՀԿ–ի՝ խորհրդարան անցնելու շանսերի առումով հիմնական մրցակիցներն այս երկուսն են, գուցե գումարած՝ «Մենք» դաշինքը: Թիմի առավելությունը հիմնականում գրագետ մարդիկ են, իսկ խնդիրները կապված են ռեյտինգային ընտրակարգով մրցունակ թեկնածուների խիստ սակավության հետ:
ՔԺՎԿ–Ինքնացուցադրման հիանալի հնարավորություն, որից մի փոքր դժվարությամբ են օգտվում, քանի որ փորձում են հանրությանը ներկայանալ բարդ քաղաքագիտական ձևակերպումներով, որոնք միշտ չեն համոզիչ: Հանրությունն իրականում առավել պրակտիկ մոտեցումների կողմնակից է:
Ազգային առաջընթաց–Անկեղծ ասած՝ դժվարանում ենք որևէ բան ասել, քանզի կուսակցությունը որքան էլ նոր է, սակայն մոտեցումների մեջ որևէ նորարարություն չկա:
Ոչ թե խորհրդարան անցնելու, այլ գոնե թարմություն բերելու առումով ակնկալիքներն ավելի շատ էին: Ցավոք, ստեղծման առաջին իսկ օրերից մեծ դոզայով զբաղվեցին հակաքարոզչությամբ, ինչն աշխատեց ի վնաս այս ուժի:
Մենք–«Ելք» դաշինքից մնացած ևս մեկ ուժ, որի գլխավոր առավելությունը խարիզմատիկ դեմք ունենալու մեջ է: Խոսքն առաջին հերթին Արամ Զ. Սարգսյանի մասին է: Կարծիք կա, որ կրեատիվ քարոզչություն են իրականացնում, սակայն կրեատիվությունն ընդամենը մեկ–երկու քայլի մեջ է, մնացյալ առումով որևէ նորություն չկա: Ավելին, առանձնապես մեծ ակտիվություն էլ չկա:
ՕԵԿ–Այս դեպքում էլ ողջ քարոզարշավը մեկ անձի՝ Արթուր Բաղդասարյանի վրա է: Միակ կրեատիվ նորությունը մաֆիա խաղի վրա հիմնված տեսահոլովակն է: Դարձյալ ակտիվ չեն հրապարակային միջոցառումների առումով: Մեկ բառով ասած՝ առկա է ռեաբիլիտացիայի խնդիր:
Սասնա ծռեր–Ինչպես միանշանակ չի ընդունվում այս ուժը, այնպես էլ միանշանակ չէ քարոզարշավը: Ընդհանուր առմամբ, փորձում են հանդարտ ու հավասարակշռված քարոզչություն իրականացնել՝ շատ չսևեռվելով ծայրահեղական գաղափարների վրա, որոնցից, այնուամենայնիվ, խուսափել հնարավոր չէ՝ ելնելով կոնկրետ գաղափարախոսությունից:
ԲՀԿ–Երևի թե ամենամտածված քարոզարշավն է՝ ելնելով ներկա ընտրակարգից: Անիմաստ «բազառների» մեջ չեն մտնում, համամասնական քարոզչությունը հիմնականում կառուցված է կուսակցության ղեկավարի խարիզմայի ու հեղինակության վրա, բանավեճերին ուղարկում են տվյալ թեմային լիարժեք տիրապետող մասնագետների, իսկ տեղերում ակտիվ աշխատում են ռեյտինգայինները: Բուն PR–ի առումով նորություն չկա, շարժվում են իրենց ավանդական, փորձված աշխատաոճով: