Արթուր Գևորգյանը բռնցքամարտը վերակենդանացնելու փոխարեն այն խորը կոմայի մեջ է գցում
BlogԱրման Հարոյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրում է.
Արդեն մի քանի ամիս է, Հայաստանում կասկածի տակ է դրված բռնցքամարտի ճակատագիրը։ Բռնցքամարտի ֆեդերացիայի նախագահը, ով իր աթոռը «գրկած» ման է գալիս, ոչ մի կեչպ չի ուզում լսել այս ոլորտում ավելի փորձառու մարդկանց կարծիքն ու ինքնուրույն որոշումներ կայացնելով բռնցքամարտը կանգնեցրել է անդունդի եզրին հերիք չէ, հիմա էլ իր հարցազրույցներից մեկում խոսում է Ծառուկյանի վարած մենեջմենթի ոչ արդյունավետ լինելու մասին, ու սա անում է մի մարդ, ով տարիներ շարունակ լինելով ՀԲՖ նախագահ, չի գրանցել ոչ մի զգալի արդյունք, բռնցքամարտը այս տարիների ընթացքում 1 սանտիմետրով առաջ չի տարել, բայց քննադատելուց, բնականաբար, առաջինն է, քանի որ իր բացթողումներից շեղելու համար պետք է սլաքները ուղղի մեկ այլ մարդու վրա։
Արթուր Գևորգյանը, ով ՀԲՖ նախագահ դարձավ նույնիսկ այն բանից հետո, երբ բազմաթիվ մարզիչներ, մարզիկներ ու սպորտասերներ դեմ էին դրան, իր անձին մեծ արժեք տալով նշում է, որ կեղտոտ խաղ է սկսվել իր դեմ, երբ հայտարարել է, թե ուզում է թեկնածությունը առաջադրել 2020 թվականին կայանալիք ՀԱՕԿ նախագահի ընտրություններում։
Բռնցքամարտի ողբալի վիճակը տեսնելով, առնվազն պետք է կույր լինել, որ ՀԱՕԿ նախագահի պաշտոնը վստահել նման մարդու, ով բռնցքամարտը վերակենդանացնելու փոխարեն այն խորը կոմայի մեջ է գցում։
Հայաստանում ու ամբողջ աշխարհում կան սպորտի նվիրյալներ, ու կան մարդիկ, ովքեր սպորտում իրենց բաժին հասած աթոռը օգտագործում են կարիերայում հաջողություններ գրանցելու ու դրանք անձնական շահի համար ծառայեցնելու համար։ Մարդկանց այս երկու տեսակին էլ ճանաչում ենք, երկուսն էլ մեր աջքի առաջ վարում են իրենց քաղաքականությունը։
Նրանցից առաջինը Գագիկ Ծառուկյանն է, ով ոչ մի ռեսուրս չի խնայում մարզիկներին խրախուսելու աջակցելու համար, նրա վարած քաղաքականության շնորհիվ է, որ հայաստանը ունի Օլիմպիական, Աշխարհի չեմպիոններ, Եվրոպայի չեմպիոններ ու փոխչեմպիոններ, ովքեր ամեն ամիս աշխատավարձ են ստանում Ծառուկյանի անձնական դրամական միջոցներից։
Երկրորդ տեսակը՝ Արթուր Գևորգյանն է, ով հիստերիկ երեխայի պես ոտքերը խփեց գետնին, ու ձայնը գլուխը գցած պաշտպանեց զորբայությամբ խլած աթոռն ու պաշտոնը։
Այս երկու մարդկանց իրար հետ համեմատելը, իհարկե, ոչ ճիշտ քայլ է, քանի որ նույն հարթության վրա դնել մարդկային այս երկու տեսակները ուղղակի չի կարելի։
Մտահոգիչ վիճակում գտնվող բռնցքամարտի ֆեդերացիան, երկար կմնա կարիերիստի ճիրաններում, եթե մենք ոչ մի քայլ չձեռնարկենք, ու թույլ տանք, որ իր սխալ գործելավոճի տված թունավոր պտուղները հրամցնի ոչ միայն մարզիկներին, այլև սպորտասերներին։