ԱԺ-ի անտունները
ՎերլուծությունԱզգային ժողովում մենք սովորել էինք տեսնել օլիգարխ պատագամավորի, բիզնեսմենի, կարիերիստի, երբեմն նույնիսկ խուլիգանի, թաղային հեղինակության, երանելի ժամանակներում՝ թեև հազվադեպ, սակայն գիտնականի ու իսկական քաղաքական գործչի և այլն։ Այս ցանկը սակայն շարւնակվում է համալրվել և այժմյան խորհրդարանում առանձնանում են անտունները։ Այո բառիս բուն իմաստվ անտունները, որոնց պետբյւջեն հավելյալ 100 000 դրամ է հատկացնում Երևանում տուն վարձելու համար։
Օրենքի տեսանկյւնից ամեն ինչ կարծես թե կարգին է, նման գումար է հատկացվում նաև զինծառայողներին, որոնց պարագայւմ առավել քան հասկանալի է այն։ Սակայն այստեղ հարցը օրենքը չէ։ Պատգամավորների աշխատավարձը մոտ 5 անգամ գերազանցում է Հայաստանում ընդունված միջին աշխատավարձը։ Իսկ կա արդյոք տվյալ, թե հայաստանում աշխատողների քանի տոկոսն են ստանում միջին աշխատավարձը, թերևս կա, սակայն դա արդեն այլ հարց է։ Իսկ գլխավր հարցը բարոյական կողմն է։ Փաստորեն պատգամավորն իր 660 հազար աշխատավարձով, ի վիճակի չէ իրենց ապահովել, տուն վարձել, եթե իհարկե չունի, և մի հատ էլ դեռ դիմում է գրում՝ տան վարձի փոխհատուցումը ստանալու համար։ Այո դիմում է գրում, որովհետև այդ 100 000-ը պարտադիր և օրենքով չէ, այլ միայն դիմումով։
Իսկ հետո այդ նույն պատգամավորները կելնեն ու ժողովրդի հգսերից կխոսեն, սոցիալապես անապահով խավից, գործազրկությունից ու աղքատությունից։ Ունեն արդյոք բարոյական իրավունք, կարծես թե պատասխանը պարզ է, բայց դե ով է բարոյականության հետևից ընկնում, երբ խաղասեղանին են պետական փողերը։
Համլետ Ուիլյամ