Քաղաքական վիճակը բավականին լարված է
ՎերլուծությունՎարչապետն ընդդիմադիր կուսակցություններին առաջարկում է գնալ արտահերթ ընտրությունների։ Ընդդիմադիրները չեն շտապում համաձայնվել։ Այս թեմայով pressmedia.am կայքը զրուցել է քաղաքագետ Հակոբ Բադալյանի հետ։
— Պարոն Բադալյան, իրադարձությունների ի՞նչ զարգացում եք կանխատեսում։
— Հիմա Հայաստանում իրադարձությունների զարգացում կանխատեսելը մի քիչ անշնորհակալ գործ է, որովհետև իրականում վիճակը բավականին լարված է և, ըստ էության, բազմաթիվ գործոններ են պայմանավորում այդ լարվածությունները։ Եվ այդ գործոնները միայն Հայաստանի ներսում չեն իմ գնահատմամբ, այլ նաև Հայաստանից դուրս և այս տեսանկյունից, ես կարծում եմ, որ խնդիրը, հանգուցալուծումը պետք է լինի քաղաքական բնույթի, հակառակ որևէ տարբերակ, որևէ կողմի հաջողություն չի բերելու կայուն և ներքին հաջողություն, անկախ նրանից, թե որ կողմի սցենարով և որ կողմի հաջողությամբ կլինի այդ այլ զարգացումը։ Հետևաբար, ես հույս ունեմ, որ բոլոր կողմերը, չնայած իրենց կոշտ դիրքորոշումներին, այդուհանդերձ կգնան քաղաքական հանգուցալուծման և կընտրվի իրավիճակի զարգացման հենց այդ տարբերակը։
— Ըստ Ձեզ՝ նախագահին հաջողվո՞ւմ է ապահովել հանրային համերաշխություն:
— Ոչ, նախագահին դա չի հաջողվում ապահովել, և չէր էլ կարող հաջողվել ապահովել, որովհետև մի հանրային կյանքում այն դերակատարումը,որը ընդհանրապես թույլ կտար նրան գործոն դառնալ ավելի վաղ և բացի դրանից, այսօր որևէ մեկին չի հաջողվում և չէր էլ հաջողվի ապահովել հանրային համերաշխություն, որովհետև բևեռացումը, հատկապես պատերազմից հետո՝ պատերազմի ծանր հետևանքի բերումով, չափազանց բարդ է։ Այս իրավիճակում ինչ որ առումով այս բևեռացումը նաև օբեկտիվ բևեռացում է, որովհետև տեղի է ունեցել ոչ թե սովորական մի բան, որը բերել է քաղաքական ճգնաժամի, այլ գործնականում մենք առնչվում ենք հայկական պետականության համար ծանր կորուստ պարունակող հետպատերազմական իրավիճակի հետ։ Այսինքն, մեր պետականության անվտանգային առումով ամբողջ կոնցեպն է փլուզվել և այստեղ շատ օբեկտիվ է, որ իրավիճակը գնացել է դեպի բևեռացում և բավական կոշտ դիրքորոշումներով։ Ամբողջ խնդիրն առաջանում է նրանից, որ ինչպես տեսնում ենք, այս բևեռացումը բացարձակապես չունի բովանդակային պարունակություն, այսինքն, խնդիրը դիտարկվում է անձնական, զգայական և քաղաքական խմբային շահերի համատեքստում։ Դրա վկայությունը այն է, որ մենք չենք տեսնում բովանդակային քննարկում գաղափարների, հեռանկարային ծրագրերի, հեռանկարի, պատկերացումների շուրջ բանավեճ։ Մենք տեսնում ենք բացարձակապես անձնական տիրույթ տեղափոխված քաղաքական կոշտ դիմակայություն։ Եվ սա է, որ անբնական է, և սա է, որ բերում է բավականին ռիսկային և բավական բախումնային սպառնալից մթնոլորտի։
Սոնա Ամիրյան
Pressmedia.am