Երկվորյակ եղբայրներ. ինչու՞ են Սահակաշվիլի և Փաշինյան «բարեփոխիչները» ենթարկվել ֆիասկոյի
ՎերլուծությունEadaily.com-ը գրում է, որ երբ սկսվեց ղարաբաղյան վերջին պատերազմը, «լիբերալ» լրագրողուհի Յուլիա Լատինինան հանդես եկավ հայտարարությամբ, որտեղ նա կոչ էր անում Ռուսաստանի ղեկավարությանը «չդավաճանել» Ռուսաստանի դաշնակից Հայաստանին: Նա, փաստորեն, մեղադրել էր Ռուսաստանի ղեկավարությանը պատերազմ թույլ տալու մեջ, իբր հիմնական Նիկոլ Փաշինյանին տապալելու նպատակով: Լատինինան Փաշինյանին անվանում էր «զգույշ Սահակաշվիլի», որը իշխանության գալով «ռուսամետ ռեժիմի դեմ ժողովրդական վրդովմունքի ալիքով» փորձում է Հայաստանը տանել դեպի «քաղաքակիրթ աշխարհ»:
Չնայած կարելի է վիճել, թե որքան «զգույշ Սահակաշվիլի է» Փաշինյանը, բայց անվիճարկելի է այն, որ Հայաստանի ներկայիս վարչապետը և Սահակաշվիլին երկվորյակ եղբայրներ են: Երկուսն էլ գունավոր հեղափոխությունների հրեշանման այնպիսի արտադրանք են, որոնց օգնությամբ Արևմուտքը իշխանության է բերում իր համար հաճելի ռեժիմների: Իհարկե, դա լավ է Արևմուտքի համար, պարզապես հրաշալի է. Ռուսաստանը շրջապատվում է թշնամական ռեժիմներով, որոնք պատրաստ են իրենց երկրները վերածել հակառուսական կամուրջների, և պատրաստ են ցանկացած պահի զոհաբերել իրենց ժողովրդին՝ հանուն ամերիկյան և ՆԱՏՕ-ական շահերի:
Այսպիսով, ի՞նչի են վեր ածվում գունավոր հեղափոխությունները նրանց զոհ դարձած ժողովուրդների համար: Սահակաշվիլի-Փաշինյանների և նմանների գործունեությունը տալիս է միանգամայն միանշանակ արդյունք՝ աղետ: Գունավոր հեղափոխականների սիրված գործիքակազմերից մեկը «կոռուպցիայի դեմ պայքարն է», քանի որ հենց դրանում են հիմնականում մեղադրվում տապալված իշխանությունները: Հենց դրանով էլ Միխեիլ Սահակաշվիլին ներխուժեց խորհրդարան և զավթեց իշխանությունը, իսկ կոռուպցիայի դեմ պայքարի նրա մեթոդները պարզապես «հրաշալի» էին: Նա գտավ միանգամայն հնարամիտ ելք` որոշելով, որ քանի որ քաղաքացիները կաշառքի փող ունեն, այդ գումարները նրանք կարող են ուղղակիորեն տալ պետությունը ի դեմս իրեն, քանի որ «պետությունը ինքն է» կարգախոսը նրա համար ամբողջովին օրգանական էր: Սահակաշվիլին վրացական կոռուպցիան պարզապես ուղղեց իր կուսակցության գրպանը, այսինքն իր սեփական գրպանը: Որևէ մեկը կարո՞ղ է ասել, որ Փաշինյանի իշխանության գալուց ի վեր Հայաստանում կոռուպցիան նվազել է:
Ակնհայտ է, որ դա հայտարարելու համար այդ մեկը պետք է կույր և խուլ լինի: Եվ Սահակաշվիլին, և Փաշինյանը, հանուն իրենց իշխանության ամրապնդման բռնաճնշումներ սանձազերծեցին իրենց քաղաքական հակառակորդների նկատմամբ ոչ մի կերպ չսահմանափակվելով իրավական նորմերով, քանի որ նրանց արտասահմանյան տերերը նման խեղկատակությունները խախտումներ չեն համարում: Լիբերալ շրջանակների տեղեկատվական աջակցությունը, իսկ իրերն իրենց անուններով կոչելու դեպքում «հինգերորդ շարասյան» աջակցությունը նրանք մշտապես են ունեցել: Լատինինան աշխարհին տվել է բացահայտում, որ իբր Ռուսաստանն է պատերազմ սկսել 2008 թվականի օգոստոսին Սահակաշվիլիին տապալելու համար, իսկ ապա ղարաբաղյան պատերազմը 2020 թվականին Փաշինյանին տապալելու համար: Սորոսի կերակրատաշտից օգտվողները երբեք չեն թաքցրել իրենց բացասական վերաբերմունքը Ռուսաստանի նկատմամբ: Բայց իրականությունն այն է, որ Միխեիլ Սահակաշվիլին 2008 թվականի օգոստոսին սկսելով իր խենթ արկածախնդրությունը ինքը վերջ տվեց Վրաստանի տարածքային ամբողջականությանը: Բայց Վրաստանի գունավոր նախագահ Սահակաշվիլիին չի կարելի անվանել միայն ռուսաֆոբ, քանի որ նա շատ ավելի մեծ մասշտաբով վրացաֆոբ է: Նրա խայթոցները որևէ հատուկ վնաս չի հասցրել ռուս ժողովրդին, բայց նա վրացի ժողովրդին բառացիորեն հասցրել է աղետի եզրին: Եվ այսօր նա իր ավազակախմբի հետ միասին հիմա էլ կրծում և խարխլում է վրացական պետականության հիմքերը:
Նման իրավիճակ է նաև Հայաստանում: Իշխանության գալով Նիկոլ Փաշինյանը զբաղվել է նույն ապակառուցողական գործունեությամբ: Նա հզոր հարված է հասցրել հայկական բանակին, որը, չնայած իր փոքրիկ բյուջեին, բարձր գնահատականներ է ստացել օտարերկրյա փորձագետների կողմից: Առաջին հերթին, բառիս բուն իմաստով, սկսվել է անձնակազմի ծեծը: Փորձառու և իրավասու ռազմական մասնագետներին զանգվածաբար փոխարինվել են անփորձ և ոչ կոմպետենտ մարդկանցով, որոնց հիմնական արժանիքը անձնական հավատարմությունն է Փաշինյանին և «ճիշտ» արևմտամետ կողմնորոշումը: Փաշինյանի, այսպես կոչված, «զգուշավորությունը» բացատրվում է միայն նրանով, որ նա չէր կարող հաշվի չառնել Հայաստանի բնակչության ճնշող մեծամասնության մոտ Ռուսաստանի նկատմամբ դրական վերաբերմունքը: Բայց նա ոչնչացնում էր ռուս-հայկական հարաբերությունները հետևողականորեն և մեթոդականորեն: Ռուսաստանի հետ միասին, Հայաստանի բավականին հուսալի դաշնակիցը Իրանն էր, որը Հայաստանի տնտեսական և քաղաքական շատ կարևոր գործընկերն էր: Նիկոլ Փաշինյանը վաշինգտոնյան բազեներին հաճոյանալու համար Իսրայելում դեսպանություն բացելու իր խելահեղ որոշմամբ կարողացավ ստիպել Իրանին առաջին անգամ աջակցել թուրք-ադրբեջանական դաշինքին:
Միգուցե Փաշինյանը հույսը դրել էր ԱՄՆ-ի ու Եվրամիության օգնության վրա: Նա այնքան ուղեղ չունի, որ հասկանա, որ հնարավոր է հույս դնել, բայց իրականում անհնար է, որ այդ հույսերը արդարանան: Արդյունքում նա մտավ պատերազմի մեջ հնարավորինս թուլացրած իր բանակով, երկիրի փաստացի միջազգային մեկուսացման պայմաններում, պառակտված հասարակությամբ և իր անտաղանդ պատերազմի ղեկավարմամբ: Ստեղծվում է այնպիսի հիմնավոր կարծիք, որ նա իշխանությունը զավթել էր Ղարաբաղը հանձնելու հիմնական նպատակով: Խայտառակ պարտություն կրած գեներալը ինքնասպան է լինում: Խղճի մնացորդներ ունեցող քաղաքական գործիչը հրաժարական է տալիս, բայց գունավոր հեղափոխությունների հրեշները մինչև վերջ պայքարում են իշխանության համար:
Փաշինյանի համար մեղավոր են բոլորը՝ բանակը, կամավորները, ռուսական զենքը և նույնիսկ «Իսկանդերը»: Միակ լավ լուրը Փաշինյանի համար այն է, որ թուրքերը տեր են կանգնել նրան: Ակնհայտ է, որ նրանց համար կարևոր է, որ Փաշինյանի նման մարդիկ շարունակեն ղեկավարել Հայաստանը:
Արթուր Վրացյան
Pressmedia.am