Դասական կոլափս թե՞ քաղաքական «տուպիկ»
ՎերլուծությունՀՀ-ում կա տեսակետ, որ Նիկոլ Փաշինյանի կողմից Արցախը թուրքին հանձնելու կապիտուլյացիոն թուղթն ստորագրելուց հետո Հայաստանում քաղաքական ճգնաժամ է: Իհարկե, դա հիմնավորված գնահատական է և արտացոլում է իրականությունը: Բայց խնդիրն այն է, որ այդ իրականությունը շատ ավելի վատն է, քանզի երկրում ոչ միայն քաղաքական ճգնաժամ է, այլև արդեն պետականության և ինքնիշխանության ճգնաժամ:
Այսօր արդեն ակնհայտ է, որ փողոցային պայքարով իշխանությունը զավթած Նիկոլ Փաշինյանն ու իր խունտան առնվազն նոյեմբերի 10-ից այլևս լեգիտիմ չեն: Ու այստեղ ընդհանրապես կապ չունի, թե քանի հարյուր կամ հազար քաղաքացի է բողոքի ակցիաներով պահանջում Փաշինյանի հեռացումը կամ ինքը՝ Փաշինյանը, ինչ կարգի ու կատեգորիայի խուլիգաններ է վարձում՝ ցուցարարների վրա հարձակումներ կատարելու նպատակով: Իսկ խորքայինն այն է, որ պատերազմում երկիրն ու ժողովրդին պարտության տարած, խայտառակ կապիտուլյացիայի համաձայնած, ուղղակի սարսափելի հետևանքների հանգեցրած սխալներ թույլ տված, Արցախը թշնամուն զիջած, իսկ Հայրենիքի մնացյալ մասն էլ աղետի մեջ գցած իշխանությունը պարզապես չի կարող ունենալ և չունի ինչպես ՀՀ քաղաքացիների, այնպես էլ մեր ամբողջ ազգի աջակցությունը կամ լինել վստահելի:
Զուտ քաղաքական տեսանկյունից ևս Նիկոլ Փաշինյանն ու իր գլխավորած իշխանությունը սնանկ են, լիովին սպառված: Անկեղծ ասած մի տեսակ նույնիսկ անհարմար ու վիրավորական է՝ լրացուցիչ բացատրել, թե կապիտուլյացիա ընդունած իշխանությունը ինչու չի կարող և չպետք է շարունակի կառավարել: Այն միայն մեկ բան կարող է անել՝ ընդունել իր քաղաքական պատասխանատվությունը և, ինչպես ասվում է՝ տանը խելոք նստած սպասել, որ կանչեն նաև քրեական պատասխանատվության:
Սակայն դրա փոխարեն մենք տեսնում ենք, որ Նիկոլ Փաշինյանը շարունակում է համառորեն կառչած մնալ »ՀՀ վարչապետ»-ի կարգավիճակից: Իրեն թվում է, թե մանիպուլյացիաներով, զոմբի-ֆեյք բրիգադներով կարող է ոչ միայն պահել իշխանությունը, այլև՝ կառավարել: Մինչդեռ նա դրանով միայն ավելի ու ավելի է խորացնում քաղաքական ճգնաժամը, որն արդեն իսկ վերաճել է պետականության և ինքնիշխանության ճգնաժամի՝ ամբողջ երկիրն ու հասարակությունը կանգնեցնելով համակողմանի կաթվածի դաժան ռեալության առաջ:
Ըստ էության՝ դա հիմնավորող իրողություններն ակնհայտ են: Արցախի բեկորների վրա մեր հայրենակիցների անվտանգության ապահովման երաշխավորը օտար պետություն է, ի դեմս Ռուսաստանի և ռուսական խաղաղապահ ուժերի: Նմանապե՛ս, Արցախում գտնվող ՀՀ քաղաքացինեի անվտանգության երաշխավորման դեպքում: Հայոց զինված ուժերի ռազմագերիների վիճակի և վերադարձի հարցերով զբաղվում է օտար պետություն, օտար պետության ղեկավար, ի դեմս Ռուսաստանի նախագահի:
Ադրբեջանաթուրքական զինված հորդաները, կամայականորեն «զբաղեցնում» են ՀՀ սուվերեն տարածքի այս կամ այն կտորը (Սոթքի ոսկու հանքի դեպքը, բայց ոչ միայն): Հայաստանին վերաբերող խնդիրները քննարկվում և դրանց վերաբերյալ ինչ-ինչ հետևություններ արվում են, ըստ էության՝ առանց Հայաստանի պաշտոնական ներկայացուցիչների մասնակցության:
Մի բան միանշանակ ակնհայտ է․ Նիկոլը կամովին չի ցանկանում հեռանալ ու հեռացողը չէ: Հետևաբար, այդ քայլը պետք է պարտադրել նրան՝ օրենքով չարգելված, խաղաղ պայքարի բոլոր հնարավոր միջոցներով, սկսած ընդհանուր քաղաքացիական անհնազանդությունից, վերջացրած փաշինյանական իշխանության ու դրա մարմինների համընդհանուր բոյկոտով:
Անի Ավագյան