Մահացել է Էմիլ Աբրահամյանը
ՀասարակությունՄահացել է Էմիլ Աբրահամյանը… Այս ցավալի լուրը կայծակի պես խոցեց հադրութցիների առանց այն էլ վիրավոր հոգիները, որոնք դեռ ուշքի չեն գալիս իրենց հայրենի քաղաքի կորստից:
Չկա մի հադրութցի, որը չճանաչի այս մեծ հայրենասերին՝ Ղարաբաղյան շարժման առաջնորդներից և գաղափարախոսներից մեկին: Արթուր Մկրտչյանի, Իգոր Մուրադյանի, Մանվել Սարգսյանի և շարժման այլ ակտիվիստների ուղեկիցը` Էմիլը, բոլորից առանձնանում էր իր սկզբունքայնությամբ, ազգային գաղափարների ճշգրտության մեջ համոզվածությամբ, ոգու ամրությամբ, անձնական ցավը հայկական պետականության վերածննդի մեծ գործին ստորադասելու կարողությամբ:
Վիրտուոզ դիմանկարիչը, ազգային պետություն կերտելու գաղափարախոսի ունակություններով օժտված մարդն ու միևնույն ժամանակ համեստ հայրենասերն իր ժողովրդի կողմից չգնահատված մնաց։ Ազգային-ազատագրական շարժման ու ազատ ու անկախ Միացյալ Հայաստան կառուցելու գաղափարի ջատագովն այդպես էլ չտեսավ իր երազած երկիրը, ինչպես դա չտեսան շատ ազատատենչ հայեր, որոնք իրենց կյանքը տվեցին հանուն այս գաղափարի:
Ղարաբաղյան շարժումն Էմիլից խլեց հորը՝ Սամվել Աբրահամյանին, որին կտտանքների ենթարկեցին ադրբեջանական գերության մեջ, որտեղ նա հայտնվել էր Էմիլի փոխարեն, ում 1988-ին հետապնդում էին ռուսական պարեկատունը և ադրբեջանական ՕՄՕՆ-ը: Այնուհետև ղարաբաղյան առաջին պատերազմը խլեց նրա եղբորը՝ Էրիկ Աբրահամյանին և նրա քրոջ ամուսնուն՝ Շահեն Ստեփանյանին: Բայց նույնիսկ այս դառը կորուստները չէին կարող կոտրել իր երկրի ազատության և անկախության հանդեպ Էմիլի կամքը:
ԼՂՀ ստեղծումից և պատերազմի ավարտից հետո, Էմիլը, արդեն մեծ տարիքում, ամուսնացավ գեղեցկուհի Նարինեի հետ, որի հետ լույս աշխարհ բերեցին իրենց որդուն՝ Սամվելին:
Բայց Հադրութը չկարողացավ գնահատել իր արժանի որդուն: Այն ժամանակվա իշխանությունների կողմից քաղաքական հետապնդումներ և ճնշումներ սկսվեցին Էմիլի և նրա ընտանիքի նկատմամբ: Էմիլը ստիպված էր ընտանիքի հետ տեղափոխվել Երևան, որտեղ մինչև կյանքի վերջին օրերն ապրում էր շատ համեստ կյանքով՝ վաստակելով իր նկարներով:
Երբեմն հետ ես նայում և սկսում հասկանալ, որ այն, ինչ տեղի է ունենում այսօր, սկիզբ է առել դեռևս հետպատերազմյան տարիներին, և արդեն այդ ժամանակ սկսվեցին Շարժման իդեալներից շեղվելու և պատերազմում հաղթած երկիրը երրորդ երկրների շահերին ստորադասելու միտումները: Հենց այդ պատճառով արդեն 1997 թվականից սկսած սկսեցին ճնշել Շարժման բոլոր ակտիվիստներին և պատերազմի մասնակիցներին:
Վետերաններն ու, այսպես կոչված, ընդդիմությունը քաղաքացիական հասարակությունը ոչնչացնելու և այլախոհներին հետապնդելու յուրատեսակ գործիք դարձան: Ավաղ, այսօր մենք քաղում ենք ազատության և ինքնիշխանության ջատագովների դեմ իշխանության մեջ գտնվողների 23-ամյա պայքարի պտուղները:
Էմիլը կյանքից հեռացավ կորոնավիրուսի պատճառով: Բայց նույնիսկ եթե չլիներ այս նենգ հիվանդությունը, միացյալ Հայաստանի ազատության և անկախության այս մեծ մարտիկը՝ Էմիլ Աբրահամյանը, կմահանար իր այնքան սիրելի Արցախը Ադրբեջանին հանձնելու ամոթից, որի դեմ մենք ժամանակին անիրականանալի թվացող համահայկական ազգային-ազատագրական շարժում ենք իրականացրել և անհավասար պատերազմում պարտության մատնել Լեռնային Ղարաբաղն ուզուրպացրած երկրին:
Ժողովուրդը, որ չկարողացավ գնահատել Արթուր Մկրտչյանին, Իգոր Մուրադյանին, բնականաբար, չգնահատեց նաև Էմիլ Աբրահամյանին: Ցավոք, նման ժողովուրդը չի կարող արժանապատիվ ապագա ունենալ, անկախ նրանից, թե որքան ենք դա ցանկանում․․․