Սերժ Սարգսյանի հերթական ապտակը

Հայաստանյան քաղաքական «վերնախավն» այսօր հերթական տոնական միջոցառումների մեջ էր՝ «Հայաստան» կինոթատրոնի բացում, երեխաների պաշտպանության միջազգային օր, կենդանաբանական այգի, մի խոսքով, ավանդական դարձած արտահայտությամբ՝ «մե քեֆ, մե ուրախություն»: Սակայն օրվա «կադրը» դարձավ Սերժ Սարգսյանի կողքին «ճառագող», երբեմնի այլընտարանքային ընդդիմադիր, Գագիկ Ծառուկյանի սպիտակաթույր սիլուետը:

Ինչ խոսք, ԲՀԿ-ի և նրա նախկին առաջնորդի ստեղծման ու կարճատև պատմությանը ծանոթ ՀՀ քաղաքացներից շատերը երբեք էլ հույս չէին կապել սույն անհատի ու կուսակցության հետ, սակայն պետք է նաև խոստովանել, որ հայաստանյան հասարակության մի ստվար հատվածը մի պահ անկեղծորեն հավատաց, որ «չարիքի» իշխանության վերջը կտրվի: Թե ինչ կատարվեց հետո, բոլորին է պարզ:

Սակայն սույն դիտարկման շրջանակներում, խուսափելով քաղաքական դիակներին չափից ավելի մեծ ուշադրություն հատկացնելուց, փորձենք հասկանալ Սերժ Սարգսյանի քայլը:

Նախ հասկանալի է, որ Ծառուկյանը Սարգսյանի կողքին էր հայտնվել բնականաբար հենց վերջինիս պնդմամբ կամ ցանկությամբ: Հենց այստեղ է, որ երևում է սարգսյանական «քաղաքական գծի» իրական էությունը: Սարգսյանի կողքին Ծառուկյանի ինքնագոհ կեցվածքը հայաստանյան հասարակությանը հասցված հերթական ապտակն էր Սերժ Սարգսյանի կամ նրա վարչակարգի կողմից:

Ներկայումս հասկանալի է, որ փետրվարյան «ներկայացումներից» հետո «բամփեցին» ոչ թե Ծառուկյանին, այլ հայաստանյան քաղաքական դաշտին ու հասարակությանը: Մեծ հաշվով ԲՀԿ-ն և Ծառուկյանը հենց նման վերջաբանի համար էլ կայացվել էին, որպես քաղաքական իրողություններ և ուզենք, թե չուզենք, գործընթացներն իրենց տրամաբանական ընթացքի մեջ էին:

Սակայն այսօրվա կադրերը արդեն ոչ թե քաղաքական, այլ ամենասովորական ու պրիմիտիվ ուժի ցուցադրության տրամաբանության մեջ էին: Այսինքն՝ Սերժ Սարգսյանն արդեն յուրովի շարունակում է «մեր դեմ խաղ չկա»-յի գիծը՝ իհարկե սեփական խմբագրումներով, այն է՝ իր հավերժական նվիրյալներին նա երբեք հեռու չի վանում իրենից, անգամ հրապարակային անարգանքի սյունին գամելուց հետո: Սակայն վերոհիշյալ անցուդարձերում սարգսյանական վարչակարգը ունի մի կարևոր բացթողում:

Յուրաքանչյուր անգամ իր քաղաքական ընդդիմադիրներին ու փսևդո ընդդիմադիրներին «փչացնելու կամ գնելու» միջոցով սեփական ուժը ցուցադրելիս, Սարգսյանը միաժամանակ, անկախ իր կամքից, հանրային գիտակցության մեջ ամրապնդում է այն տեսակետը, որ առկա պայմաններում երբևիցե իշխանության մաս կամ կոալիցիա կազմած, սարգսյանական քաղաքական ու տնտեսական «վերնախավի» հետ սերտաճած ուժը կամ անհատը պարզապես անկարող է դուրս գալ «հեգեմոնի» դեմ, եթե իհարկե չկա համապատասխան «դաբրո», իսկ վերջինս էլ հասկանալի է, թե ինչ քաղաքական դիվիդենտների համար է տրվում:

Եզրափակելով՝ կցանկանայինք նշել, որ փետրվարյան իրադարձությունների դրական արդյունքներից մեկը նոր ՕԵԿ-ների կամ ԲՀԿ-ների ստեղծման բացառումն էր, և առաջիկա խորհրդարանական ընտրություններին ընդառաջ, վարչակարգը ստիպված է լինելու հորինել հանրային մանիպուլյացիաների նոր մեխանիզմներ, ինչն այնքան էլ հեշտ գործ չէ, քանի որ ցանկացած, ընդ որում կասկածելի լեգիտիմությամբ վարչակարգ իշխանությունը բոլոր հնարավոր միջոցներով իր ձեռքում պահելու գործընթացում սպառում է ինքն իրեն: Այս տեսանկյունից սարգսյանական վարչակարգը բացառություն լինել չի կարող: