Թունելի վերջում գտնվող լույսը պայծառանալու փոխարեն ավելի է խամրում․ «Փաստ»
Մամուլ
«Փաստ» օրաթերթը գրում է
«Էս երկիրը որբի գլուխ չի, որ ով ուզի, երբ ուզի, խուզի»։ Սրանք Վազգեն Սարգսյանին վերագրվող խոսքեր են։ Չգիտեմ, թե ինչ առիթով է ասել, ում կամ ինչի է հանդիպել, որ նման միտք է արտահայտել, բայց դրանք, կարծես թե, մարգարեական են եղել։ Մեր օրերի մասին է նաև ասել։ Հիմա Հայաստանը վերածվել է որբի գլխի, ով ինչ ուզում՝ անում է, ամենացավալին այն է, որ մեր երկրի սահմանները «խուզում» է թշնամին, որը վախենում էր անգամ հանգիստ շնչել մեր սահմանների մոտակայքում։ Կարո՞ղ էր, չէր կարող։ Այո, ինձ անասելի ցավ է պատճառում թշնամու սանձարձակ պահվածքը, լկտիությունը: Այն, որ հիմա կարող է անել սրտի ուզածը, քանի որ երկիրս անտեր է մնացել։ Գալիս, ասում է՝ հետ քաշվեք, սա մեր հողն է։ Մեզ մեր հողից հանում է, հասկանո՞ւմ եք, թե ինչ է անում։ Բայց մենք խորը թմբիրի մեջ ենք, շատերս չէ, բայց կա մի խումբ, որն ասում է՝ «սուս մնացեք, 5000 դրամով ծախվածներ, պիցցայակերներ, մեր վարչապետն է, ինչ ճիշտ է գտնում, թող դա էլ անի»։
Մեկ այլ դեպքում ես լեզվակռվի մեջ կմտնեի՝ ապացուցելու իմ ու շատերի ճշմարտացիությունը, բայց հիմա դա չեմ անում, որովհետև շարունակում եմ պնդել, որ վախենում եմ նման մարդկանցից։ Սա ինձ հիշեցնում է այն կնոջ գրառումը, որն ասել էր՝ «ճիշտ է արել, Արցախը տվել է, պետք լինի, թող Հայաստանն էլ տա»։ Է, կտա, չկասկածեք, նա մի օր մեզ էլ կվաճառի։ Ես արդեն համոզվում եմ դրանում, ես վախենում եմ քնել ու արթնանալ այլ Հայաստանում, բացեմ պատուհանս և մեկ էլ շենքի բակում ադրբեջանցի զինվորի տեսնեմ կամ էլ մուղամ լսեմ։ Մեկին կինը հրավիրեց Արցախ մուղամ լսելու, է, մարդն էլ Երևանի դարպասներն Ալիևի առջև կբացի, ինչ կա որ։ Աստված մի արասցե, բայց Երևանն էլ մի օր կհանձնի, մեզ էլ անհատույց թուրքին կտա։ Չկասկածեք, մի րոպե չի էլ երկմտի։ Թքած ունի ամեն ինչի վրա: Տեսե՞լ եք՝ ինչ է կատարվում պաշտպանության նախարարության շենքի մոտ:
Ծնողներ են, որոնք իրենց որդիներին երկու տարով տվել են պետության խնամքին, բանակ են ճանապարհել: Հազար ու մի երազանք են ունեցել՝ ուսման, ընտանիքի, աշխատանքի հետ կապված: Իսկ հիմա՞: Հիմա եկել, կանգնել են պետական գերատեսչության մուտքի մոտ և ասում են՝ վերադարձրեք մեր որդիների մարմինները: Սա ի՞նչ է, եթե ոչ մեծագույն ողբերգություն: Արցախից, ավելի ճիշտ՝ դրանից մնացած մի փոքր մասից ու Հայաստանի տարբեր հատվածներից ահազանգ է, որ հնչում է։ Մի տեղից ասում են զինվորներին գերեվարել են, մյուս տեղից՝ թշնամին տարածքային առաջխաղացում ունի: Տարիներ թվացող ժամեր, և պետական որևէ գերատեսչությունից արձագանք չլսեցինք: Լուռ էին, հետո էլ մի ամոթալի հաղորդագրություն տարածեցին, կարճ ասած՝ մենք որևէ տեղեկություն չունենք, դուք ձեր գլխի ճարը տեսեք: Այսինքն՝ վե՞րջ: Արցախից ու երեխեքից հաժարվում եք, ձեզ այլևս հետաքրքիր չէ՞, թե ինչ է կատարվում այնտեղ: Մեկը լինի՝ հարցնի, եթե հարցեր չեք լուծելու, ձեզ ինչի՞ համար ենք պահում, մի հատ էլ աշխատավարձ ու ճոխ պարգևավճարներ ենք տալիս:
Գիտակից կյանքիս ընթացքում շատ բան տեսա, բայց նման ապաշնորհ, ապիկար իշխանություն չէի տեսել, անտերության ու ամենաթողության նման զգացում երբևէ չէի ունեցել, իսկ հիմա ունեմ։ Ներկան ցավալի, անդառնալի հարվածներ հասցրեց մեր երկրին ու ժողովրդին, այս ամենից ուշքի գալու համար տարիներ են պետք, դեռ հարց է՝ խելքի կգա՞նք, թե ոչ։ Բայց ամենացավալին ապագայի կանխատեսումն է՝ թունելի վերջում գտնվող լույսը պայծառանալու փոխարեն ավելի է խամրում, ավաղ, մենք մեր հույսն ենք կորցնում։ Մինչև ե՞րբ. ոչ ոք այդ հարցի պատասխանը չունի։
Մանրամասները՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում
1
2
3
4
5
1
2
3
4
5
1
2
4
5
