Պատերազմի սահմանների ընդլայնաման ռիսկերը
ՎերլուծությունՆախօրեին Իրանի Թավրիզում ադրբեջանցի պանթյուրքիստները ակցիա են կազմակերպել ի աջակցություն Լեռնային Ղարաբաղի հայերի դեմ Ադրբեջանի և Թուրքիայի ագրեսիայի: Հանրահավաքների ընթացքում, ավանդական «Ղարաբաղը մերն է» կարգախոսներից բացի` հնչել են նաև այլատյացության կարգախոսներ, մասնավորապես` «ռուսները, պարսիկները, հայերը Ադրբեջանի թշնամիներն են»:
Ըստ էության, փաստացի ստացվում է այնպես, որ պանթյուրքական հավակնությունները չեն սահմանափակվում միայն Ղարաբաղով: Նշված երեք ժողովուրդները «կանգնել են թյուրք զավթիչների կոկորդին», քանի որ ամբողջ պատմության ընթացքում նրանց չի հաջողվել կոտրել: Այս պատմական վիրավորանքը, զայրույթն ու ագրեսիան այսօր ուղղված է Արցախին, բայց վաղն այն կարող է ուղղվել ինչպես Իրանի, այնպես էլ Ռուսաստանի դեմ:
Երկու պետություն՝ մեկ ազգ. սա տարածաշրջանում խաղաղության և կայունության հիմնական խոչընդոտն է: Միայն միջազգային կոշտ ճնշումը, իսկ լավագույն դեպքում այդ պետական միավորների կազմալուծումը կհանգեցնի Հարավային Կովկասի և Փոքր Ասիայի բոլոր ավտոկոնտ ժողովուրդների բարեկեցությանը, որոնք դարեր շարունակ ապրել են խաղաղության և ներդաշնակության մեջ: «Պատերազմը քաղաքականության շարունակությունն է այլ միջոցներով»,-19-րդ դարի պրուսական բանակի գեներալ, ռազմական տեսաբան Կարլ Կլաուզեւիցի այս պնդումը թերևս կարելի է վերագրել մեծաթիվ պատերազմների, սակայն ո՛չ ղարաբաղյան այս պատերազմին: Ավելի ճիշտ՝ այս պնդումը վերաբերում է պատերազմը սանձազերծած Ադրբեջանին և Թուրքիային, պատերազմով շահագրգիռ և դրա ելքին սպասող տարբեր պետությունների, սակայն ո՛չ Հայաստանին և նրա անբաժան մասը կազմող Ղարաբաղին:
Արմեն Սիմոնյան