Ճեպազրույց Կրիվոյի «բեսեդկայում»
Վերլուծություն
Շուրջ 20 րոպե ՊԵԿ նախագահ Վարդան Հարությունյանը պատասխանում էր լրագրողների հարցերին։ Իհարկե մեծ վերապահումներով կարող ենք խոսել լրագրող և հարցեր բառերի շուրջ, քանի որ ՊԵԿ նախագահի հետ Ճեպազրույցը կարծես թե տեղի ունենանար երևանյան թաղամասերից մեկի՝ ասենք Կրիվոյի «հայաթի բեսեդկաներից» մեկում։ Բայց և այնպես ընդունենք, որ այն ինչ տեսնում ենք համացանցում դա ՊԵԿ նախագահի ճեպազրույցն է, որտեղ հնչել են հարցեր, որոնք տրվել են լրագրողների կողմից։ Հիմա ոչինչ, ընդունենք, որովհետև դե ով իր լավը բերի մեզ կտա, մեր ունեցածն էլ սա է։
Սա այսպես ասած լրագրողների առումով՝ ի դեպ բացառությունները չենք ասում, քանի որ, այնւամենայիվ բացառություններ նույնիսկ լրատվական դաշտում են լինում։
Հիմա անդրադառնանք ՊԵԿ նախագահին։ Տրված հարցերը գուցե և անորակ ու անբովանդակ էին, սակայն դա որևէ կերպ չէր արդարացնում ՊԵԿ ղեկավարի ամբարտավան կեցվածքը, ամբարտավանից բացի այլ կերպ դժվար էր գնահատել վարդան հարությւոնյանի վարքագիծը։ Ձայնի բարձր տոնայնությամբ և սադրիչ շեշտադրումներով, ՊԵԿ ղեկավարի արհամարական խոսքն ու արտահայտությունները թերևս այլ պարագայում կամ այլ լրագրողների պարագայում պետք է պարզապես բերեին նրան, որ լրագրողները պարզապես առանց մեկ բառ ասելու պետք շրջվեին մեջքով և հեռանային։ բայց դե դա էլ մի կողմ։
Այս, այսպես կոչված ճեպազրույցից այնպիսի տպավորություն էր, թե Հարությունյանը ելել իր տաքուկ տեղից եկել մեզ համար երկիր է կառուցում, ու մի հատ էլ դեռ մենք ենք դժգոհում ու իր տղաների ջերմոցների վրա «վայիս լինում»։ Չնայած միգուցե իսկապես էլ, Հարությունյանը մեծ դժգոհությամբ է թողել իր ամենայն հավանականությամբ շատ հարմարավետ բազմոցը «Գազպրոմում» ու եկել հայտնվել է տարատեսակ քաղաքական ինտրիգներից բխող հարցերի տարափի կիզակետում։ Եթե այդպես է, ապա գուցե բոլորովին էլ պետք չէր նրան ՊԵԿ նախագահի պաշտոնը, չէ որ այս դեպքում մենք ստիպված չէին լինի լսել նրան ուղղված անհոդաբաշխ հարցեր և գոնե այս մի անգամը չէինք տխրի հայաստանյան լրագրության ողբալի վիճակի տեսլականից, դե իսկ ինքն էլ ստիպված չէր լինի «մուննաթ գալ», ու տհաճ հարցեր լսել որդիների ջերմոցների ու բիզնեսների մասին։
Կարեն Հակոբյան
1
2
3
4
5
1
2
4
5
3
5
