Ծանր մտքեր 2018-ին ընդառաջ
ՎերլուծությունՀայաստանում այսօր և թերևս երեկ էլ կատարվում է երկու հիմնական գործընթաց։ Առաջինը տեսնում ենք բոլորս՝ տնտեսության շարունակական անկում, թանկացումներ, Հյուսիսից եկած տղու «փուչիկացում»՝ ներդրումներ, Սինգապուր և նման այլ լոլոներ։ Ռուսական նյարդային միջամտություններ։ Երկրորդ գործընթացը կարծես թե չի երևում, համենայնդեպս «ափաշքյարա չէ», խոսքը վերաբերում է 2018 թվականի ապրիլին ընդառաջ փոխատեղումներին։ Թերևս հենց այս գործընթացն է, որ որոշելու է Հայաստանի հետագա զարգացման ուղղությունը։ Սակայն այստեղ ամեն ինչ շատ մշւշտ է ոչ միայն նրա համար, որ գործընթացն ինքնին ստվերային է, այլև որ իսկապես էլ այս հարցերում ոչինչ դեռ հստակ չէ։
Արդյոք կա ներիշխանական պայքար 2018-ին ընդառաջ, միանշանակ կա, իսկ կան հստակ հաղթող և պարտվղ կողմեր դժվար է ասել, քանի որ առնվազն քաղաքականւթյան մեջ հաղթող և պարտվղ ձևակերպւմները չափազանց հարաբերական և լղոզված են ՝ առավել ևս հայաստանյան քաղաքական դաշտի պարագայում։ Սակայն սա չի նշանակում, թե ճամբարները արդեն իսկ չեն գծագրվում՝ մի կողմից հանրապետական հին գվարդիան, մյուս կողմից տեխնոկրատներ, որոշակի ընդդիմադիր քողի տակ հանդես եկողներ և Հյուսիսից սնվող օղակներ։ Դժվար է ասել, թե հայաստանի համար, այս երկու ճամբարներից որն է ավելի մեծ չարիք, հարցադրում էլ ինքին պատմական ճակատագրական է, քանի որ մշտապես հարկադրված ենք ընտրություն կատարել վատի ու վատթարի միջև։ Իսկ արանքում ինչպես ասում են տուժում է հանրությունը, որին հետևողականորեն վերածում են իռացիոնալ սոցիումի։ Տեղեկատվական սարսափելի խառնաշփոթի ու քարոզչության ճիրաններում, անգամ ամենասառն ւ սթափ դատոությամբ քաղաքացին չի կարողանւմ կմնորշվել, թե ինչ խաղի է ականատես։ Համաձայնենք, որ շատ դժվար է ընկալել ընդդիմադիր գրծչի, որը ամեն գնով դեմ է Սերժ Սարգսյանին, սակայն գրեթե ակնհայտ Կարեն Կարապետյանի թելն է մանում, կամ նույնպես դժվար է ընկալել Հանրապետական գործչի, որը երբեմն այնպիսի ընդդիմադիր դիրքերով է հանդես գալիս, որ թվում է երկրում ամեն ինչ շրջվել է։
Ոչ պակաս անընկալելի է նախկին գլխավոր դատախազը, ով հայտարարում է, թե երկրում հանցավորության աճ կա՝ անպատժելիության մթնոլորտի հետևանքով։ Արդյոք այս և բոլոր նմանատիպ հայտարարություններում և իրողություններում մենք գործ ունենք իրականության հետ։ Կարծում եմ՝ ոչ, քանի որ այն ամենը, ինչ մենք կարդում ենք և լսում ուղղակի և անուղղակի բլոր թելերով կապված է հենց այս ներիշխանական կչված պայքարի հետ, որն ի դեպ շատ ավելի լայն սահմաններ ունի, շատ ավելի դուրս է զուտ հայաստանյան միջավայրից, որտեղ կան Ռուսատանի ու Եվրամիության նման խաղացողներ, րտեղ կա Գազպրոմ, որտեղ լուռ սակայն բոլորվին էլ ոչ պասիվ դերում է Իրանը։
Թե ինչպես դուրս կգա այս քաոսից հայաստանյան հասարակությունն ու կարելի է ասել նաև պետականությունը, շատ դժվար է ասել, սակայն մեկ բան միանշանակ է, յուրաքանչյուր վայրկյան ավելի ու ավելի հրատապ է դառնում հասարկության հետ խոսելու, իրականություն ներկայացնելու հրամայականը։ Ով կվերցնի իր վրա այդ պատասխանատվությունը, նույնպես շատ դժվար է ասել, սակայն նման քայլը կարող է որոշիչ դառնալ։
Նաիրի Ազատյան