Բամբասանքի «լրագրիստները»
Վերլուծություն
Օրեր առաջ, երբ ռուսերենի դասավանդման հայեցակարգի լուրերի շուրջ ընթացող «Օփիումի 48-րդ պատերազմը» դեռևս գտնվում էր իր կիղակետում, հայաստանյան լրատվամիջոցներում տեղեկություններ հայտնվեցին, թե Ռուսաստանում փակվելու է Լազարյան ճեմարանը։ Դե ինչպես և սպասելի էր, առանց լուրի իսկությունը կամ հավաստիությունը ստուգելու, ֆեյսբուքյան ծանր գվարդիան սկսեց իր հերթական կանխատեսելի հակառուսական արշավը, սակայն Սեպտեմբերի 25-ին Հայաստան ժամանակ ՌԴ Կրթության նախարարը գրեթե ծաղրանքով արձագանքեց այս լուրերի մասին հարցերին՝ նշելով, թե հայկական դպրոցները գործել են և գործելու են՝ հավելելով թե՝ լուրերը ստուգեք։
Դե, որ ռուսները հայերի սիրուն աչքերի կամ ավելի շատ թուխ մաշկի համար չէ, որ կպահպանենք Լազարյանը ճեմարանը, պարզից էլ պարզ է։ Այն ուղղակիորեն ռուսական պատմության ու մշակույթի մասնիկն է։ Այս լուրի, հարցու պատասխանի մեջ սակայն հետաքրքիրը կամ նույնիսկ որոշ դեպքերում էլ հետաքրքրողը Լազարյան ճեմարանի ճակատագիրը չէ, այլ խոսակցության նյութ գտնելու միտումը։ Թերևս սա է պատճառը, որ մեկ ֆեյսբուքյան գրառումը դառնում է ռուս նախարարին ուղղված հարցի թեմա, մինչդեռ նման հարցերը թերևս կարելի էր կանխավ պարզել, փառք Աստծո, այսօր կոմունիկացիաների պակաս կարծես թե չկա։
Բայց դե ով հավես ու ժամանակ ունի, լուրի իսկություն ստուգելու համար, կարևորը հարցը լինի սադրիչ կամ ավելի ճիշտ թվա այդպիսին, որովհետև նույնիսկ սադրիչ հարցեր տալու համար հարակավոր են ընդունակություններ ու գիտելիքներ, ինչը պակասում է մեր լրագրիստների մեծ մասին։ Շեշտենք՝ խոսքը չի վերաբերում բոլոր լրագրողներին։
Սա ի դեպ մասնավոր դեպք չէ, այլ պարզապես ցույց է տալիս այն տխուր փաստը, որ ներկայիս հայաստանյան մեդիադաշտը հիմնականում լցված է կամա թե ակամա բամբասկոտություն վրա։
Արշակ Սարգսյան
1
2
3
4
5
1
4
5
1
2
3
5
