Գյուղատնտեսությունը գերակա ուղղություն․ պոպուլիզմի 50 երանգներ

Ասում են վարչապետը մտահոգված է գյուղատնտեսության ոլորտում աճի բացակայությունից։ Դե մտահոգվելու տեղ, իհարկե, ունի։ Ի վերջո իր նշան ակումից ի վեր Կարեն Կարապետյանը գյուղատնտեսության զարգացումը հռչակեց գերակա ուղղություն եվ հիմա նա կանգնել է սպասելի փաստի առաջ։ Տարին երաշտային էր, ու ինչ էլ անես աճը այդպես էլ չի գրանցվում։ Չի օգնում նաև Ախուրյանի ջրամբարը ցամաքեցնելը, անգամ տոննաներով սատկած ձկները որևէ կերպ օգուտ չեն տալիս Հայոց գյուղատնտեսության թռիչքային զարգացմանը։ Եվ այստեղ  հարց է առաջ գալիս, արդյոք գյուղատնտեսությունը գերակա ուղություն հայտարարելու պոպուլիստական հայտարարությունից առաջ հարկավոր չէր մի փորք մտածել։

Անշուշտ, թեման տնտեսագիտական բազմաթիվ նրբություններ ունի, որոնց մեր տնտեսագետներից շատերն անդրադարձել են կամ կանդրադառնան, սակայն գյուղատնտեսության առումով կան մի շարք ասպեկտներ, որոնք նկատելի են նաև ոչ տնտեսագետներիս։ Մասնավորապես երբ տեխնոկրատ  վարչապետը գյուղատնտեսությունը հայտարարում է գերակա ուղղություն, ապա ակնհայտ է, որ դա պոպուլիզմ է։ Ավելին, խնդիրն այստեղ անգամ նման հայտարարությունները չեն, այլ իրավիճակի ադեկվատ գնահատականի բացակայությունը։

Իսկ իրավիճակը հետևյալն է հայաստանյան գյուղատնտեսությունը չի կարող ունենալ պայծառ հորիզոններ, առավել ևս դառնալ տնտեսության գերակա ուղղություն։ Տեսականորեն գուցե լինեն ինչ-որ հաշվարկներ, սակայն մեծ հաշվով Հայաստանը չունի այդ ռեսուրսը ներկայումս։ Սա իհարկե չի նշանակում, թե գյուղատնտեսությունը չի կարող հասնել առնվազն ինքնաբավության, դե էլ չասած ծիրան-լոլիկի արտահանումը, սակայն արդյոք սա բավական է գյուղատնտեսությունը տնտեսության առաջատար ճյուղ դարձնելու համար, կարծում եմ ոչ, որովհետև Հայաստանի տարածքը նման հնարավորություններ չի տալիս, Հայաստանի բյուջեն չունի համապատասխան միջոցներ տևական ժամանակ գյուղատնտեսության մեջ փող դնելու համար, պարզապես չունի, քանի որ գյուղատնտեսությունը միայն այս կամ այն ջրամբարի ոռոգման ջուրը ծախելն ու դա որպես բյուջետային ներդրում ներկայացնելը չէ։

Ուստի այստեղից մի շատ պարզունակ հետևություն՝ պետք չէ հանդես գալ պոպուլիստական հայտարարություններով գոնե այն ոլորտների վերաբերյալ, որտեղ անգամ թվեր նկարել ու աչքակապությամբ զբաղվել հնարավոր չէ։

Ա․Մարգարյան