Սարգսյան-Կարապետյան առճակատումն ու պետականության սպառնալիքները
Վերլուծություն2018 թվականն իր բոլոր անցուդարձերով սահուն, սակայն հաստատուն քայերով մոտենում է հայաստանյան քաղաքական դաշտին։ Այս մոտեցումը բնականաբար ունի իր այսպես ասած կողմնակի ազդեցությունները, որոնք հաճախ թաքնված են լինում բավական խորը շերտերում։ Հենց այսպիսի կողմնակի էֆեկտներ են, որքան էլ տարօրինակ կարող է թվալ, ռուսաց լեզվի հայեցակարգի շուրջ ստեղծված թնջուկը, ոչ պակաս կողմնակի էֆեկտ էր ասպարեզում հայտնված Սեֆիլյանի հերթական ազգափրկության ուղերձը՝ կոնկրետ գործիչների անուններով, այս կողմնակի էֆեկտների շարքում են վարչապետի և մյուս բոլոր հանրապետականների պատասխաններն ու պատասխանների բացակայությունը 2018 թվականի վարչապետի անձի հարցում։
Ըստ էության հաշվի առնելով այս բոլոր էֆեկտները, մենք այսօր կարող ենք թեկուզ աղոտ կերպով գծագրել այն թոհուբոհը, որը սպասվում է հայ քաղաքական կյանքին։ Ի դեպ շեշտենք, որ բոլորվին էլ պարտադիր չէ, այդ թոհուբոհը կամ ներիշխանական պայքարը, անվանեք ինչպես կուզեք, հրապարակային բնույթ կրի։ Համենայնդեպս Սերժ Սարգսյանն անձամբ կփորձի թույլ չտալ այդօրինակ զարգացում այն պարզ պատճառով, որ նա առավելապես կուլիսային գործիչ է, սիրում է հարցերը լուծել առանց աղմուկի, ստվերային կերպով։ Կհաջողվի նրան այս անգամ դա թե ոչ ցույց կտա ժամանակը։
Մյուս կողմի վարչապետի ճամբարում առավելապես սկսում են գծագրվել պոպուլիզմի տարրեր ու դրսևորումներ ունեցող շրջանակները։ Անշուշտ պետք է շեշտենք, որ մեր դիտարկումները խիստ մոտավոր են և հիմնված են միայն ընդհանուր վերլուծության վրա, ուստի չենք համարձակվի ասվածը ներկայացնել որպես միակ և բացարձակ ճշմարտություն, սակայն այդուհանդերձ փորձենք ներկայիս իրավիճակով գծագրել այն ճամբարները, որոնք ունենք։
Սկսենք թերևս վարչապետից։ նկատի ունենալով հայաստանյան լրատվամիջոցների վրա ազդեցություն ունեցող շրջանակների հրապարակումները թերևս արդեն իսկ կարող ենք արձանագրել, որ Հանրապետական կուսակցության ներսում Կարապետյանը որոշակի շրջանակն ձեռք է բերել, սակայն այդ շրջանակը չափազանց հեղհեղուկ է, քանի որ Հանրապետական լինել արդեն իսկ նշանակում է լինել միշտ ուժեղի կողքին՝ առանց ավելորդ սկզբունքների ու հավատարմության երդումների։ Իրավիճակն առավել հետաքրքիր է ՀՀկ-ից դուրս։ Որքան էլ տարօրինակ է, կրկին հիմնվելով որոշակի լրատվամիջոցների և գործիչների կեցվածքի վրա, կարող ենք նկատել, որ Ելք դաշինքի ներկայացուցիչներից ոմանք արդեն իսկ ի դեմս Կարեն Կարապետյանի տեսնում են ապագա վարչապետի և որ ամենակարևորն է նրանց համար՝ Սերժ Սարգսյանի դեմ պայքարելու միջոց։ Սերժ Սարգսյանի դեմ պայքարելու համար դեմ չեն վարչապետի շուրջ համախմբվել նաև Ծռերն ու ծռական ուժերը, որոնք ի սկզբանե էլ եղել են ռուսական ազդեցության գոտում և այս տեսանկյունից նրանք գործող վարչապետի հետ գտնվում են նույն տաշտակում։
Տարատեսակ ակտիվիստների կամ աշխուժակների հակառուսականությունն ու արևմտամոլությունը տարօրինակ կերպով շրջանցում է դասական ռուսական չինովնիկ Կարեն Կարապետյանին, ինչը արտահայտվում է ինչպես նրանց գրառումներում, այնպես էլ տարբեր հրապարակումներում, այսինքն այս օղակները նույնպես գերնպատակ են դրել պայքարը Սերժ Սարգսյանի դեմ։ Դե կա նաև քաղաքականապես տգետների շրջանակը, որոնց պարզապես դուր են գալիս վարչապետի փողկապներն ու ժիլետները, բայց դա արդեն քննարկման թեմա չէ։
Այստեղ հարց է առաջ գալիս, թե ով մնաց Սերժ Սարգսյանի կողքին։ Սա բավական դժվար է իմանալ, սակայն փաստ է որ Սարգսյանը դեռևս պահպանում է իր քաղաքական կշիռն ու ուժը, այդ ուժը գուցե և սկսվում է կոմպրոմատների հսկայական տրցակներից, սակայն դա նույնպես էական չէ։ Բնականաբար ՀՀԿ ներսում Սարգսյանն ունի ամբողջապես հին գվարդիայի և նոր գվարդիայի մի հատվածի աջակցությունը այլ կերպ ասած Հանրապետականի ներսում Սարգսյանը մրցակից չունի։ Մեծ հաշվում Սարգսյանը մրցակից չունի նաև արտախորհրդարանական քաղաքական ուժերից շատերի մոտ։ Իսկ այ արտաքին ճամբարում խնդիրն այլ է։ Արտաքին ճակատում, երևում է դա թե ոչ, սակայն Սարգսյանը փորձում է հավասարակշռել Ռուսաստանին և Արևմուտքին, հենց այսպիսի ենթատեքստեր ուներ նաև նրա ելույթը ՄԱԿ-ում։ Կարապետյանը սակայն կարծես թե վայելում է ռուսական աջակցությունը՝ երբեմն նույնիսկ բացահայտ կերպով է դա զգացվում։ Այս ամենին զուգահեռ, ռուսական միջավայրից շատացել են պատերազմի մասին խոսակցությունները, որոնք եթե ավելի պարզ ասենք հնչում են մոտավորապես «եթե չանեք մեր ուզածի պես Ադրբեջանին քսի կտանք ձեր վրա» տարբերակով։ Նման պայմաններում արդեն հարց է առաջանում, ոչ թե այն մասին, թե այս երկու ճամբարներից որ մեկը կհաղի, այլ այն մասին, թե նրանցից որի հաղթանակն է վտանգ հայկական պետականության համար։ Այս հարցի պատասխանը թողնենք ընթերցողներին։
Կարեն Հակոբյան