Մտածեք , թե ձեր երեխաներն ինչ են կարդում
BlogԴավիթ Սամվելյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրում է .
Ինֆարկտիկի օրագիր
Օր 15-րդ- աղն ա կերել մատաղը կամ ո՞վ պիտի ուտի հավի բուդիկը…
Ֆեյսբուքյան թրենդից անտեղյակ լինելը համ իր լավ կողմերն ունի, համ էլ վատ։ Լավն էն է, որ նյարդերդ հանգիստ են, գոռոցներից, թուր ու թվանքներից, լաչառ կանանցից ու կնիկացող տղամարդկանցից հեռու ես լինում։
Բացասականը՝ երբ մի բան կարող է գրես այլ մտքով, բայց թրենդի մեջ լինողներն ուրիշ մտքով կարդան ու հասկանան, երբեմն էլ իրենց վերագրեն։
Ինչևիցե…
Մեղմ ասած տգեղ է, երբ թեմա արծարծելիս հակառակ տեսակետները քննարկելու, անգամ չհամաձայնելու դեպքերը, փոխանակ հարթեցման փուլ տեղափոխելու, աճում ու վերածվում են անձնական վիրավորանքների։
Առավել ահավոր է, երբ էդ բանով զբաղվում են մարդիկ, ովքեր, հուսով ես ու հավատացած, թե առավել կիրթ, հասուն ու կշռադատված, կշիռ ունեցող պետք է լինեն։
Հիմա ավելի կոնկրետ ու շատերի համար առավել մատչելի լեզվով։
Մի քանի օր առաջ լրատվամիջոցներին տված հարցազրույցումArqmenik Nikoghosyan-ը տեսակետներ ու ստատիստիկաներ հայտնեց, որից հետո սկսվեց գզվռտոց։
Լիքը մարդիկ խրամատներից դուրս եկան բաց դաշտ պայքարի, ու կինոն սկսվեց։ Էդ կինոյի վատն էն է, որ մեծամսամբ անատամ ու ոչ կոնկրետ փնովում են իրար մարդիկ, ովքեր գրող են, ստեղծագործող։
Ու երկու բանակ ձևավորվեց շատ արագ․
Մի բանակը ( մարդկանց, ում գիտեմ անձամբ), սկսեցին պաշտպանելու քողի տակ հետև մտնելու գործընթաց՝ սեփական նկատառումներից ելնելով. ախր էդ մարդն էնպիսի բան չէր ասել, որ պաշտպանելու կարիք լիներ՝ զուտ մասնագիտական կարծիք ( ու շատ նորմալ ա, որ կարծիքները կամ ճաշակները կարող են չհամընկնել) ու ստատիստիկա ( որը նույնպես հարաբերական կարող ա լինի)։
Ու մյուս բանակը՝ գրգռված ու լաչառացած ամբոխանման զանգվածը, որի քննադատությունն էլ լրիվ ուրիշ ուղղությամբ էր գնում։
Ու էս ամենի գլխավոր կետը. ո՞վ եք դու,արա՛, որ անձնական վիրավորանքների եք անցնում (կապ չունի, թե որ կողմը), ի՞նչ կապ ունի գրածի, ստեղծագործածի կամ որևէ արած բանի ( լինի գրաքննադատություն կամ թե ճաշ եփել) որակը։
Ոչ ինչ-որ մեկն իրավունք ունի ճաշակ թելադրելու, ոչ էլ թերագնահատելու մյուսի արած գործը։
Էլի եմ ասում, ամոթ ա, անդրկուլիսյան քննարկումներում ինչքան ուզում եք քննարկեք սրա ու նրա գրածների որակը, բայց ափաշքյարա անցնել անձնական վիրավորանքների, էն էլ գրող մարդիկ, ովքեր, ասում են, իրենց գործով պիտի հասարակության կրթելու գործում իրենց բաժինն ունենան, անընդունելի ա, ու մանկական անկարողության դրսևորում։
Ես առիթների բերումով ու անգամ անառիթ շատ շատերին հանդիպում եմ, լիքը խոսալու, քննարկելու բաներ ունենում եմ, ասելիքս ուղիղ ասում եմ ու լսում եմ, ոմանց հետ մտերիմ եմ, ոմանց հետ էլ նորմալ հարաբերությունների մեջ, բայց ցավ ա, երբ բզկտոցիների ականատես եմ լինում։
էս ազգի մոտ բնավորությո՞ւն ա գործնական ամեն խնդիր կամ անհամաձայնություն անձնական հակակրանքի վերածելը։
Հա, ու մի մոռացեք, որ գոնե փողոցում, ռեալ կյանքում հանդիպել կա, էնպես մի արեք, որ կեղծավոր ժպտաք իրար էլի ինչ-որ նկատառումից կամ կոմպլիմենտարությունից դրդված կամ էլ մեկը մյուսի բերան-մերանը տա ու ջարդի։
P.S. Երկու օր առաջ գրած մտքերս ու նկատառումներս հայ-հայ ա էդ թրենդի տակ էին ընկնում, ու, էլի եմ կրկնում, ես եթե ինչ-որ բանից դժգոհ եմ լինում կոնկրետ մարդուց կամ մարդկանցից, երեսին եմ ասում կամ էլ անվանական, եթե փնովում էլ եմ, ապա էլի անվանական, հասցեական ու ըստ գործառույթի։
Էսքանից հետո մի քիչ հումոր։
Մտածեք, թե ձեր երեխաներն ինչ են կարդում։