Ժողովրդի գիտակցությանը չհասավ , որ սա մեր երկրի գերագույն ընտրությունն էր. «Փաստ»
Մամուլ«Փաստ» օրաթերթը գրում է.
Մեր հյուրն է քաղաքական տեխնոլոգ Կարեն Քոչարյանը
– Պարոն Քոչարյան, Ձեզ համար սպասելի՞ էին ընտրությունների այս արդյունքները:
– Գլոբալ առումով` այո: Դեռևս 15–20 օր առաջ արդեն պարզ էր, որ երկու կուսակցություն անցնում են ապագա խորհրդարան: Եվս 4–5–ն ունեին սահմանային հնարավորություն: Այդ 4–5–ից էլ երկուսը կարողացան անցնել` «Ելք» դաշինքն ու Դաշնակցությունը:
– ժողովուրդն այս անգամ ինչպե՞ս քվեարկեց, կամ ընտրակաշառքը դեր խաղա՞ց, թե` ոչ:
– Դեր խաղաց: Իհարկե, չկար որևէ գաղափարական պայքար, բայց այս անգամ լիդերների պայքար էր: Հանրապետական կուսակցության լիդերը Կարեն Կարապետյանն էր, ով ուներ բավականին բարձր վարկանիշ: Նման բարձր վարկանիշ ուներ նաև «Ծառուկյան» դաշինքի լիդեր Գագիկ Ծառուկյանը: Իր համակիրների շրջանում բավականին բարձր վարկանիշ ուներ Նիկոլ Փաշինյանը: Դե, Դաշնակցությունն այդ առումով միշտ էլ առանձնացել է. այնտեղ վառ արտահայտված լիդեր չի եղել, քանզի դասական կուսակցություն է: Ընտրական շեմը չհաղթահարած ուժերի մոտ ևս կային լիդերներ` Սեյրան Օհանյանն էր, Արթուր Բաղդասարյանն էր:
Ա՛յ, այս լիդերների պայքարը սկսվեց:
Հենց լիդերների պայքարի արդյունքներն էին փաստացի ներկայացնում սոցիոլոգիական հարցումները, որ պարբերաբար արվում էին. դրանք ցույց էին տալիս լիդերների վարկանիշը:
Բուն ընտրությունների ժամանակ արդեն դեր խաղաց նաև ռեյտինգային թեկնածուների գործոնը: Իսկ այդ հարցում կարող ենք արձանագրել, որ Հանրապետական կուսակցությունը փաստացի մրցակից չուներ: Եվ երբ Կարեն Կարապետյանի վարկանիշին գումարվեց նաև ռեյտինգայինի բերած ձայները, ստացվեց այնպես, որ Հանրապետական կուսակցությունը «Բարգավաճ Հայաստան» կուսակցությունից բավականին առաջ անցավ:
– Համենայն դեպս ժողովուրդն իր քվեն տվեց Հանրապետականին, էական խախտումներ չեղան: Կարելի՞ է ասել, որ քվեարկեց իր խղճի մտոք:
– Ժողովուրդը և՛ Հանրապետականի պարագայում, և՛ «Ծառուկյան» դաշինքի պարագայում քվեարկեց իր գրպանի մտոք:
– Իսկ ինչո՞ւ նախկին ընտրությունների ժամանակ, երբ քվեարկվում էր Րաֆֆի Հովհաննիսյանը, այդպես չեղավ: Էլի էին ընտրակաշառք բաժանում, մարդկանց գրպանը փող էր մտնում:
– Հիմա եկեք ճշտենք` խոսքը 2012 թվականի խորհրդարանակա՞ն ընտրությունների մասին է, թե՞ 2013 թվականի նախագահական ընտրությունների: Ամենայն հավանականությամբ նկատի ունեք նախագահական ընտրությունները:
Իսկ նախագահական բոլոր ընտրությունների ժամանակ մշտապես դաշտը ներկայացվել է սև և սպիտակ գույներով: Ասենք` 1996 թվական` Լևոն Տեր–Պետրոսյան և Վազգեն Մանուկյան: 1998 թվական` Կարեն Դեմիրճյան և Ռոբերտ Քոչարյան, 2003 թվական` Ռոբերտ Քոչարյան և Ստեփան Դեմիրճյան: Եվ այսպես` շարունակ:
Որովհետև այս պարագայում դեր են խաղում մի քանի գործոններ, որոնց մասին կարելի է երկար խոսել. մեր ազգային մենթալիտետի հարց է և այլն, և այլն: Իսկ Ազգային Ժողովի ընտրությունները մեր ժողովուրդը ընկալում է Ժեկ–ի մակարդակով` մեկը տանիքը կվերանորոգի, մեկը վերելակը կսարքի, մեկը երեխայի ուսման վարձը կտա և նման բաներ:
Եվ այս ընտրությունների պարագայում էլ էր նույնը` ոնց եղել էր, այնպես էլ մնաց:
– Փաստորեն ժողովրդի գիտակցությանը չհասավ, որ սա մեր երկրի գերագույն ընտրությունն էր. փոխվել է պետական կառավարման համակարգի մոդելը:
– Ոչ, չհասավ:
– Չկարողացա՞նք հասցնել:
– Մենք չպետք է հասցնեինք: Պետք է հասցնեին քաղաքական այն ուժերը, որոնք մտել էին ընտրապայքարի մեջ: Ես էլ եմ շահագրգիռ: Բայց շահագրգիռ եմ որպես քաղաքացի: Իսկ իրենք անմիջական պարտավորություն ունեին որպես իշխանության ձգտող քաղաքական ուժեր:
Ի դեպ, ես չեմ մեղադրում քաղաքական ուժերին: Որովհետև այդքան կարճ ժամանակահատվածում անել նման բան, շատ դժվար էր մի հասարակության մեջ, որտեղ մարդն իր երեխային կոչում է հնդկական սերիալի հերոսի անունով: Սա արդեն դեգրադացիայի վերջն է:
– Հիմա կարելի՞ է համարել, որ այս ընտրությունները լեգիտիմ ընտրություններ էին:
– Ֆորմալ առումով հարյուր տոկոսանոց լեգիտիմ են:
– Իսկ կարո՞ղ ենք ասել, որ կառավարման համակարգի փոփոխությունը, հետևաբար նաև` ընտրական նոր համակարգը, մեզ հետ է տանում:
– Ես չեմ կարող նման բան պնդել: Չնայած ինքս դեմ եմ, որ պատերազմող երկիրն անցնի կառավարման պառլամենտական համակարգի: Կարող է և հետ է տանում, բայց կարող է և առաջ է տանում: Ժամանակը ցույց կտա: Որովհետև խնդիրն այլ տեղում է` եթե անգամ նախագահական համակարգ էլ լիներ, միևնույն է` ընտրողը լյումպենացված է. դա հո չի՞ փոխվում:
Եվ սա արդեն մեր պետության, մեր ժողովրդի էլիտայի խնդիրն է, որ հասարակությունն այս աստիճան դեգրադացված ու լյումպենացված է: Եվ առաջին հերթին, ինչ խոսք, իշխանությունների խնդիրն է: Որովհետև այդ վիճակը հետևանք է ընդհանուր քարոզչության, թե 20 տարի ի՞նչ է պրոպագանդվել, մշակութային ի՞նչ արժեքներ են խրախուսվել, մեդիայում ինչ արժեքների վրա է շեշտադրում արվել: Մի խոսքով` սա ամեն ինչի հետևանք է:
Շարունակությունը` «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում: