Ֆանտաստիկ քաղաքականություն
ՔաղաքականությունՔաղաքականություն երևույթը մասնագիտական գրականության մեջ ունի հարյուրավոր, գուցե և հազարավոր ձևակերպումներ ու բնորոշումներ՝ հնարավորինի արվեստից մինչև քաղաքականությունն անբարոյականություն է։ Հայաստանյան իրականության մեջ սակայն հանդիպում են իրողություններ, որոնք բնորոշելու համար պետք է դիմել ֆանտաստիկայի ժանրին։
Այս տեսանկյունից, որևէ մեկը կարող էր արդյոք իր ամենաֆանտաստիկ երազում պատկերացնել, որ 2008 թվականի մարտի 1-ից 9 տարի անց, Ազատության հրապարակի հարթակից ներկա իշխանության հեռանալու մասին ելույթներ կունենան Սեյրան Օհանյանն ու Վարդան Օսկանյանը։ Եթե անգամ որևէ մեկը նման միտք հայտներ, ապա առնվազն կարժանանար ներողամիտ ժպիտի, որի մեջ թաքնված կլիներ ակնարկ առ այն, որ նման բան մտածողն ադեկվատ չէ։
Սակայն ինչպես տեսնում ենք, Ազատության հրապարակի հարթակում արդեն ՕՐՕ դաշինքն է՝ Վարդան Օսկանյանով ու Սեյրան Օհանյանով, այս դաշինքը պահանջում է իշխանությունների հեռանալը, «Սերժիկ հեռացիր» գոռալով երթեր է անցկացնում և Սամվել Բաբայանին էլ հայտարարում է քաղբանտարկյալ այն դեպքում, երբ ինքը Բաբայանն իրեն քաղբանտարկյալ չի համարում։ Հայաստանյան հասարակությունը սակայն վաղուց սովորել է այսօրինակ շրջադարձերի, որոնց համար լավագույն ժամանակահատվածը ընտրություններն ու նախընտրկան քարոզչությունն են։
Սակայն այնումամենայնիվ առկախված է մնում այն հարցը, թե ինչպես հավատալ ու վստահել մի ուժի, որն իր իսկ կողմից արձանագրած բոլոր թերացումների ու արատավոր երևույթների նկատմամբ հավասարաչափ պատասխանատվություն է կրում։
Այս հարցի պատասխանից խուսափում են բոլորը, այս հարցի պատասխանից անգամ խուսափում են քաղաքացիներից շատերը։ Այս վիճակի մեղավորները պարզ են՝ հայաստանյան քաղաքական ուժերն են, ընդ որում ոչ թե իշխանության կուսակցությունը կամ ընդհանրապես իշխանությունը, այլ բոլոր քաղաքական ուժերն անխտիր՝ անկախ իրենց ռեսուրսներից, դիրքից, խորհրդարանում ներկայացվածությունից։
Մեղավոր են, քանի որ իշխանության ճամբարից դեպի խիստ ընդդիմադիր ճամբար ֆանտաստիկ թռիչքներ կատարող քաղաքական գործիչները շարունակում են կայուն տեղ ունենալ ընդհանուր քաղաքական խճանկարում, շարունակում են ինչ-որ տեղ ուզուրպացրած պահել քաղաքական կարևորագույն հարթակները՝ խոչընդոտելով և քաղաքական և ընդհանրապես սերնդափոխության գործընթացը։
Արդյունքում հասարակությունը զրկվում է այլընտրանքից և ստիպված է լինում ընտրել այսօրվա և երեկվա իշխանության միջև։ Այս փակ շրջանը արդեն իսկ քաղաքականությունը հայաստանում դարձնում է ստատիկ ու անարդյունք գործունեություն և պրոցես, իրականում սակայն քաղաքականությունը պետք է լինի մշտական շարժամն մեջ, մշտապես ներգրավի նոր և թարմ ուժեր, նոր քաղաքկան սերունդ, նոր ընդդիմություններ և վերջապես նոր իշխանություն։
Գեղեցիկ է հնչում իհարկե, սակայն խնդիրն էլ հենց այստեղ է, որպեսզի այս ցանկությունների կարիքը չլինի, և ցանկությունները մարմնավորվեն բնական գործընթացների տեսքով։ Այս դեպքում արդեն մենք չէինք ունենա գործիչներ, որոնց պարագայում այդպես էլ չի հասկացվում, թե ինչու էին նրանք իշխանություն և ինչու են հիմա ընդդիմություն։ Այստեղ պետք է շեշտել նաև, որ խնդիրը բոլորովին էլ անձերի մեջ չէ, այլ այն հասարակական-քաղաքական մթնոլորտի որն առկա է ներկայումս։ Հենց այս մթնոլորտի արդյունքում է նաև, որ իշխանությունից կամ պաշտոնից հեռացած գործիչը պարզապես հրաժեշտ չի տալիս քաղաքականությանն ու գնում վաստակած հանգստի՝ ասպարեզը թողնելով նոր ուժերին։
Անշուշտ հասկանալի է նաև, որ ներկայումս ընթացող գործընթացների ետևում կանգնած են երևացող և աներևույթ բազմաթիվ անհատներ ու ուժային կենտրոններ, սակայն միայն այս փաստով բացատրել առկա իրավիճակը նպատակահարմար չէ, քանի որ քաղաքականության թափանցիկության և շարունակական դինամիկ զարգացման դեպքում նմանօրինակ ուժային կենտրոնների ստվերային գործունեությունը կհասներ նվազագույնի։
Աղասի Մարգարյան
PressMedia.am վերլուծաբան