Տեր–Պետրոսյանի մոտեցումը մնում է առանց լուրջ հակափաստարկի. «Փաստ»
Ուշադրության կենտրոնում
«Փաստ» օրաթերթը գրում է.
Լևոն Տեր–Պետրոսյանի հարցազրույցը Հանրային հեռուստաալիքով սպասված էր։ Ընդ որում` սպասված էր և՛ նրան ատողների, և՛ համակրողների, և՛ անվիճելի մեծություն դարձնողների, և՛ անհաշտ թշնամիների համար։ Սակայն, ինչպես պարզ դարձավ, հարցազրույցի արձագանքները նույնպես սպասված էին։ Այս դիտարկմամբ բոլորովին էլ չենք անդրադառնա հարցազրույցի բովանդակությանը, առավել ևս` առաջին նախագահի առաջ քաշած գաղափարներին, որոնք, ըստ էության, նոր չեն։
Տողերիս հեղինակը մշտապես հանդես է եկել այն դիրքից, որ լրագրողական մեկ կամ մի քանի դիտարկման մեջ հնարավոր չէ անդրադառնալ արցախյան հիմնախնդրին՝ հիմնվելով մեկ–երկու կցկտուր փաստերի վրա։ Այս տեսանկյունից հասարակական և քաղաքական ակտիվ կեցվածք ունեցող տարբեր գործիչների արձագանքը Տեր–Պետրոսյանի հարցազրույցին մեծ հաշվով անհամարժեք է, քանի որ այդպես էլ առաջին նախագահի և նրա քաղաքական կուսակցության առաջ քաշած պլատֆորմին որևէ հակապլատֆորմ ասպարեզում չի հայտնվում։
Ըստ էության, այդ հակապլատֆորմի բացակայությունը, շատ թե քիչ, հասկանալի է Դաշնակցության պարագայում, որը Տեր–Պետրոսյանի վաղեմի հակառակորդն է և վերջ, գումարած Դաշնակցությունը հանդես է գալիս հենց «ոչ մի թիզ հող» տեսանկյունից։ Հասկանալի է նաև, որ իշխանություն ունենալու պարագայում Դաշնակցության այս մոտեցումը, բնականաբար, փոխվելու է, սակայն քանի դեռ դա այդպես չէ, ուրեմն վաղ են նաև ենթադրությունները։ «Ոչ մի թիզ հող»–ը, սակայն, բոլորովին այլ կերպ է ընկալվում ռադիկալ դիրքորոշում բռնած մյուս քաղաքական ուժերի պարագայում։ Որքան էլ տարօրինակ է, պետք է փաստենք, որ ռադիկալիզմը, որով համարձակվում ենք ասել, որ նույն ՀԱԿ–ը 2008 թվականից ի վեր ապականեց հայաստանյան քաղաքական դաշտը, և որն ի սկզբանե ձախողված էր, ներկայում որդեգրվեց ընտրարշավի այլ մասնակիցների կողմից, իսկ նույն ՀԱԿ–ը հանդես է գալիս ավելի զուսպ կեցվածքով՝ չհաշված նրա մի շարք համակիրների, որոնց գործունեությունը ֆեյսբուքյան ստատուսներից այն կողմ չի անցնում։
Այսպիսով, հենց այս ուժերն էլ սկսեցին այն հարձակումը Տեր–Պետրոսյանի հարցազրույցի վրա` ընտրելով ամենաթույլ արգումենտացիան՝ առաջին նախագահին գնահատելով «հող հանձնող»։ Թերևս հենց այստեղից էլ սկսվում է մեր քաղաքական դաշտի սնանկությունը, քանի որ «հող հանձնող» ձևակերպումը չի կարող լինել քաղաքագիտական, այն հիմնված է միայն զգացմունքների վրա։ Հող հանձնելը բանակցային կատեգորիա չէ, բնականաբար այս ձևակերպումով սկսվող ցանկացած միտք դուրս է քաղաքագիտական քննախոսության տիրույթից, ինչն իր հերթին վկայում է այն մասին, որ Տեր–Պետրոսյանի մոտեցումը մնում է առանց լուրջ հակափաստարկի։
Այստեղ, անշուշտ, պետք է շեշտել, որ դա բոլորովին էլ չի նշանակում, թե այդ հակափաստարկները չկան, ավելին` առաջին նախագահի մի շարք ձևակերպումներ բավական թույլ էին, սակայն դրանք չեն արժանանում քաղաքագիտական վերլուծության, այլ դառնում են ընդամենը Տեր–Պետրոսյանի նկատմամբ սիրո կամ ատելության դրսևորում։ Վերջիններս, ինչպես գիտենք, նույնպես քաղաքական կատեգորիաներ չեն։ Ու այստեղ, թերևս, արժի մեջբերել հենց Տեր–Պետրոսյանի միտքը ուղեղների լվացման մասին։ Մեծ հաշվով թե՛ իր նախագահության տարիներին, թե՛ նրանից հետո մինչ օրս հայաստանյան հասարակությանը իշխանությունները կերակրել են կեղծ ռազմահայրենասիրական պաթոսով, ինչը հենց առաջնային խնդիրներից մեկն է դառնում ներկայի և հետագա իշխանությունների համար։ Եթե հասարակությունը ի զորու չէ պրագմատիկ գաղափարներ ընկալելու և արտադրելու համար, դեռևս չափազանց վաղ է խոսել քաղաքական դիսկուրսի ձևավորման մասին։ Թերևս այս հարցազրույցի մասին այսքանը։
Շարունակությունը` «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում:
1
2
3
4
5
1
4
5
1
2
3
5
