Չի կարելի կակտուսի ծառից խնձորի ակնկալիք ունենալ. «Փաստ»
Մամուլ«Փաստ» օրաթերթը գրում է.
Մեր հյուրն է պատմաբան Գևորգ Յազճյանը
– Պարոն Յազճյան, այս ընտրություններն ի՞նչ կտան մեզ, մեր երկրին: Կվերացնե՞ն առկա պրոբլեմները:
– Ես հույսեր չունեմ: Կլինեն ընդամենը փոքր փոխատեղումներ: Բայց «2+3»–ը կամ «3+2»–ը նույն թիվն է անում:
– Իրավիճակ չի՞ փոխվի: Կամ ո՞րն է ելքը, եթե ոչ ընտրություններն են:
– Եթե ասեմ, ինձ կմեղադրեն Քրեական օրենսգրքով:
– Իսկ ի՞նչն է հիմք ծառայում Ձեր այդ հոռետեսության համար:
– Չե՞նք տեսնում, ի՞նչ է, թե ովքեր են մեջտեղում: Իսկ կարելի՞ է կակտուսի ծառից խնձորի ակնկալիք ունենալ: Այլ բան, եթե վայրի տանձենի լիներ. կպատվաստեին ու քաղցրահամ տանձ կստանային: Սրանք կակտուս են, այն էլ` անպտուղ կակտուսի թփեր: Այնպես որ, ես իրատես եմ, հոռետես չեմ:
– Լա՛վ, այսքան ուժերի մեջ չկա՞ որևէ ուժ, որին համակրեք, որը Ձեզ վստահություն ներշնչի:
– Առայժմ չկա: Որոշ չափով կարող է ներշնչել Զարուհի Փոստանջյանի նոր կազմավորվող կուսակցությունը: Նրա մեջ տեսնում եմ անկեղծություն, խիզախություն, որոշակի դրական հատկանիշներ: Բայց, դե, այն նոր է կազմավորվում և հասկանալի է, որ պետք է ահագին խոչ ու խութեր հաղթահարի: Ու հատկապես բացահայտի ներդրված լրտեսներին, գործակալներին, ներսից ռումբ պայթեցնողներին: Շատ դժվար գործ է դա:
– Զարուհի Փոստանջյանի կարգախոսն է «Դեպի Արարատ»: Այն մի քիչ չափազանցված, ոչ իրատեսական մոտեցում չէ՞ այս պահին:
– Ոչ միայն հնարավոր է մինչև Արարատ գնալը, այլ հնարավոր է մինչև արևմտյան Եփրատ հասնելն էլ: Ես այդ ամենը համարում եմ իրատեսական: Միայն թե պետք է լինել անկեղծ, մաքրվել և նոր միայն գնալ այդ ուղղությամբ:
Մենք շատ հնարավորություններ ու կարողություններ ունենք, պարզապես դրանք անհրաժեշտ չափով չեն ներդրվում: Կամ ներդրվում են օտարի համար: Կամ ներդրվում են ի չարս. դա էլ կա:
– Այսինքն` Դուք լյուստրացիայի կողմնակից եք:
– Միանշանակ: Բոլորը, բոլորն առանց բացառության պետք է բացահայտվեն: Պետք է իմանանք, թե` ով ով է: Բայց դա, իհարկե, ոչ նրա համար, որ վհուկների որս անենք: Վհուկների որսը չպետք է լինի նպատակը:
Պարզապես այդ արարածների անունները հայտնաբերվելուց հետո, երբ ժողովուրդը կիմանա, թե նրանք ովքեր են, ում են ծառայել, երբ են ծառայել և ինչպես են ծառայել, պետք է գնան ու զբաղվեն իրենց սովորական աշխատանքով: Երբեք չզբաղեցնեն ղեկավար դիրքեր որևէ ոլորտում: Ոչ միայն քաղաքական ոլորտի մասին է խոսքը, նաև` գիտության, մշակույթի տնտեսության և այլն:
– Իսկ հնարավոր չէ՞, որ մարդը ժամանակին աշխատել է այլ երկրների հատուկ ծառայությունների համար, բայց այսօր իրավիճակն այլ է, և կարող է ազնվորեն ծառայել սեփական երկրին:
– Ես նման մարդկանց ճանաչում եմ, որոնց հետ էլ ունեմ շատ սիրալիր հարաբերություններ, բայց նրանք զղջացել են իրենց արածների համար: Հասկանալի է, ի պաշտոնե պետք է այդպես անեին ու այդպես են արել:
Հենց այս զղջումը ես չեմ տեսնում ներկայում ղեկավար դիրքերում գտնվող նախկին գործակալների մոտ: Իհարկե, նրանք եղել են պաշտոնյա ժամանակին ու պետք է կատարեին իրենց պաշտոնեական պարտավորությունները: Խոսքն այս դեպքում զղջման մասին է:
Իսկ զղջալը շատ մեծ առաքինություն է, և դիմացինն էլ պետք է ներել իմանա: Դրա համար եմ ասում` ոչ թե վհուկների որս, այլ` այդ մարդիկ ինքնակամ իրենց մեկուսացնեն ղեկավար դիրքերից:
Որովհետև այսօր օտար պետությունները շատ լավ գիտեն, թե ովքեր են եղել իրենց գործակալները: Հաճախ կարող են նրանց շանտաժի ենթարկել, և նրանք ստիպված են լինելու զիջել շատ–շատ հարցերում:
– Իսկ ի՞նչ է մնում մեզ. մենք մեր հույսը դնենք միայն եկո՞ղ սերնդի վրա:
– Ինչու միայն` եկող, ներկա սերնդի վրա էլ պետք է դնենք: Պարզապես այսօր իշխում են անտաղանդները: Եվ այդպես է բոլոր ոլորտներում` քաղաքական, տնտեսական, մշակութային, գիտության և այլն:
Քծնելը, շողոքորթելը, ստելը, կեղծելն են դարձել առաջընթացի համար անհրաժեշտ պայմանները: Եվ ոչ թե աշխատասիրությունը, հայրենասիրությունը, բանիմացությունը:
Այնպես որ, այո՛, լավերը կան: Մենք ճանաչում ենք այդպիսի երիտասարդների, ովքեր կմեռնեն, բայց երկրից չեն հեռանա: Պարզապես այդպիսիներին առիթ պետք է տրվի, որպեսզի դրսևորվեն: Իսկ դրա համար երկրում պետք է լինի նորմալ իշխանություն:
Շարունակությունը` «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում: