Ձախողումների խրոնիկա
ՔաղաքականությունՔաղաքական գործունեությունը բազմաշերտ հնարավորությունների, ունակությունների գիտելիքի և որակների համալիր իրողություն է։ Այս դաշտում հավակնություններ ներկայացնող անհատը պետք է առնվազն կարողանա չգայթակղվել անձնական ոլորտ մտնելուց։ Ընդհանուր առմամբ, ցանկացած անձնական բան հակացուցված է քաղաքական տեքստին։ Ցավոք, այս կանոնին հայաստանյան բազմաթիվ, այսպես կոչված, քաղաքական գործիչներ ծանոթ չեն։
Ոմանք քաղաքական հայտարարությունները, քաղաքական օրակարգը և առավել ևս քննադատությունը ընկալում են իրենց քաղաքական հակառակորդի անձին կամ գործունեությանը անդրադառնալով։ Արդյունքը, սակայն, որպես կանոն, հակասական է լինում, քանի որ հասարակության հավաքական գիտակցությունը լավագույնս տեսնում է կեղծիքն ու ճշմարտությունը, հերյուրանքն ու սև քարոզչությունը։ Միաժամանակ նաև հասարակությունը երբեք ոչինչ չի մոռանում, անկախ նրանից, որ մենք հաճախ կլսենք հասարակության կարճ հիշողության մասին խոսակցություններ։ Իրականում, սակայն, դա այդպես չէ և չի էլ եղել։
Այս տեսանկյունից պետք է արձանագրել, որ հայաստանյան հասարակությունը փայլուն կերպով ճանաչում է ներկայում ընտրապայքարի մեջ գտնվող բոլոր ուժերին և գործիչներին։ Սակայն, կարծես թե, ոմանք այդ մասին չգիտեն։ Մասնավորապես վերջերս արմատական ընդդիմադիրի դիրքերից հանդես եկող «Ելք» դաշինքի առաջնորդներից Արամ Սարգսյանը մի շարք անհարկի հայտարարություններ էր արել «Ծառուկյան» դաշինքի և նրա առաջնորդի մասին։ Այս հայտարարությունները թերևս անգամ մեջբերման ու քննարկման կարիք չունեն, իսկ այ Արամ Սարգսյանին, կարելի է անդրադառնալ։ Գուցե նա բոլորովին էլ չի ուզում հիշել իր մուտքը քաղաքականություն և իր կարճատև գործունեությունը որպես վարչապետ։ Շատ հնարավոր է, քանի որ այնտեղ հիշելու բան էլ չկա։ Ամենաշատը, որ Սարգսյանը կարող է հիշատակել իր պատմական այցն էր Մոսկվա՝ վարչապետի պաշտոնում։ Այս այցը մեծ աղմուկ առաջացրեց մոսկովյան լրատվամիջոցներում, ընդ որում ոչ թե սենսացիոն աղմուկ, այլ առավելապես հումորային, քանի որ ռուսական ԶԼՄ-ների ու պետական մարմինների ներկայացուցիչները պարզապես հազիվ էին զսպում իրենց ծիծաղը՝բախվելով Հայաստանի նորաթուխ վարչապետի լիակատար անտեղյակությանը։ Այս այցը հենց սրանով էլ ավարտվեց՝ խայտառակությամբ։
Անշուշտ, նորընծա քաղաքական գործչից և վարչապետից դժվար է պահանջել դիվանագիտական պատրաստվածություն, փորձ և այլն, սակայն տարրական տեղեկացվածությունը, կարծես, այդքան էլ անհասանելի չպետք է լիներ։ Սակայն պարզվեց, որ ղեկավարման անհաջողակությունը բոլորովին էլ կապ չունի վարչապետի աշխատանքային ծանր օրակարգի հետ։
Նույն հաջողությամբ Սարգսյանը ձախողեց իր սեփականություն հանդիսացող ցեմենտի գործարանի բնականոն աշխատանքը, որը կուտակած հսկայան պարտքերից, կարելի է ասել, փրկեց Ծառուկյանը։
Վերջապես հետաքրքիր է պարզապես նշել, որ Սարգսյանը ունեցվածքովու սեփականությամբ է որոշում մրցակից քաղաքական գործչի քաղաքական գիծը։ Թերևս հենց սրանով եզրափակենք, քանի որ եթե քաղաքական գործիչը կամ նման հավակնություններ ունեցող անհատը այսպիսի մակերեսային մոտեցում է դրսևորում, շատ հեշտությամբ մոռանում է իր խայտառակ ձախողումները, ապա նա չի կարող քաղաքական գործոն լինել։
Միքայել Գալստյան