Ընտրողն ու նախընտրական ծրագրերը
Ուշադրության կենտրոնումՄարտի 5-ից մեկնարկեց առաջիկա խորհրդարանական ընտրությունների նախընտրական քարոզարշավը, որի հետ գրեթե միաժամանակ ընտրություններին մասնակցող 9 քաղաքական ուժերն հրապարակեցին իրենց նախընտրական ծրագրերը։ Թե ինչքանով էր նպատակահարմար քաղաքական ուժերի կողմից իրենց նախընտրական ծրագրերի հրապաակումը քարոզարշավի հետ միաժամանակ դժվար է ասել, քանի որ զուտ տեխնիկապես ընդամենը մեկ ամսվա ընթացքում ցանկացած քաղաքացու համար եթե ոչ անհնար, ապա գոնե բավական դժվար կլինի ծանոթանալ տասնյակ էջեր ու հոդվածներ ունեցող 9 նախընտրական ծրագրի և ըստ այդմ ընտրություն կատարել։
Այս առումով պետք է նշել, որ Ծառուկյան դաշինքն իր 15 դրույթները հրապարակել էր շատ ավելի վաղ, ինչը բնականաբար զուտ ներկայացուցչկան տեսանկյունից դրական է, քանի որ քաղաքացին պետք է պարզապես ժամանակ ունենա քաղաքական ուժի առաջարկների հետ։ Ընդհանրապես պետք է շեշտել, որ ուսումնասիրելով ընտրություններին մասնակցող քաղաքական ուժերի ծրագրերը, մեղմ ասած զարմանալ կարելի է, քանի որ ենթադրեն Հանրապետական կուսակցության, Ազատ դեմոկրատների Ելք դաշինքի կամ ՀԱԿ-ՀԺԿ դաշինքի ծրագրերը բաղկացած են տասնյակ էջերից։ Սա մի կողմից վկայում է այն մասին, որ ծրագիրը կազմվել է մանրամասնորեն , սակայն մյուս կողմից բավական կարճ ժամանակամիջոցում ընտրողը պետք է ծանոթանա այդ ծրագրերին, համեմատի դրանք և վերջնական որոշում կայացնի։
Այս տեսանկյունից պետք է փաստել, որ առանց համեմատության հետին մտքի Ծառուկյան Դաշինքի, ինչպես նաև Դաշնակցության ծրագրերն ունեն առավելություն, մասնավորապես վերջիններս բավական սեղմ են։ Դաշնակցության ծրագիրն առավելապես պլատվֆորմային է և այստեղ չկան հստակ հաշվարկներ և առաջարկներ, իսկ Ծառուկյան դաշինքի ծրագիրն արդեն ներկայանում է հստակ առաջարկներով, հաշվարկներով և վիճակագրությամբ։ Այս տեսանկյունից պետք է նշել, որ քաղաքական ուժերը կամ պետք է ընտրություններից տևական ժամանակ առաջ հրապարակեն իրենց ծրագրերը կամ փորձեն առավել հասանելի և մատչելի կերպով կազմել դրանք, քանի որ պետք է խոստովանել, որ հասարակության գերակշիռ հատվածը տեխնիկապես հնարավորություն չունի կարդալ 9 ծրագիր համեմատել դրանք, բացահայտել թեր և դեմ կողմերը և ընտրություն կատարել։
Մյուս կողմից անշուշտ պետք է շեշտել, որ հայաստանյան հասարակության գերակշիռ հատվածն իր ընտրությունները կատարում է առավելապես նկատի ունենալով քաղաքական ուժը ներկայացնող անհատներին և գործիչներին և այս հարցում ծրագրային դրույթները, առավել ևս մի քանի տասնյակ էջում պարփակված, էական նշանակություն չունեն։ Սակայն սա չի նշանակում, որ քաղաքական ուժերը չպետք է ձգտեն հասնել հաարակության քաղաքացիական գիտակցության բարձրացմանը, քանի որ վերջիվերջո մենք անցում ենք կատարում պառլամենտական կառավարման համակարգին, որի դեպքում արդեն առաջնային նշանակություն պետք է ունենան կուսակցությունների գաղափարախոսությունն ու ծրագրերը։
Աղասի Մարգարյան
PressMedia.am վերլուծաբան