Քաղաքական խառնաշփոթի խճանկարը
ՎերլուծությունՀայաստանյան ամբողջ լրատվական դաշտը հեղեղված է նախընտրական քարոզչությամբ և մեկնաբանություններով: Այս պատկերն առավել գունեղ է բնականաբար սոցցանցերում, որտեղ գրեթե բոլոր օգտատերերը կամա թե ակամա դառնում են քաղաքական գործընթացի մի մաս: Սա իհարկե, բնականոն իրողություն է, քանի որ ինչպես ասվում էր դասական արտահայտությամբ, եթե դու չես զբաղվում քաղաքականությամբ, ապա քաղաքականությունն է զբաղվում քեզանով:
Այս ամբողջ նախընտրական թոհուբոհի մեջ, սակայն, անուշադրության են մատնվում մի շարք իրողություններ և հանգամանքներ:
Նախ և առաջ հետզհետե առավել սուր բնույթ ստացող տարատեսակ դաշինքների, գործիչների և ուժերի քննադատությունն ու քարոզչությունը նեղացնում են ընդհանրապես քաղաքական գործընթացների և վերադասավորումների առավել լայն համատեքստում ընկալումները:
Ըստ էության պետք է նշել, որ ներկայում լրատվական դաշտում առկա հսկայական քանակության ինֆորմացիային, այնուամենայնիվ, հազվադեպ են հանդիպում օբյեկտիվ և հիմնավորված մոտեցումների քաղաքական դաշտում ընթացող գործընթացների վերաբերյալ:
Այսպես, օրինակ, Սեյրան Օհանյանի ներգրավումը քաղաքական գործընթացներում, Հովիկ Աբրահամյանի հեռանալը Հանրապետականից, քաղաքական դաշտի առավել փոքր սուբյեկտների ակտիվացումը ներկայացվում է հիմնականում որպես համակարգից «նեղացածություն», անձնական ամբիցիա, անհատական շահերի հետապնդում և այլն: Անշուշտ, այս գործոնները բնականաբար ունեն իրենց դերակատարությունը գրեթե ցանկացած քաղաքական գործընթացում, սակայն միևնույն ժամանակ պետք է շեշտել, որ քաղաքականությունը շատ ավելի բարդ իրողություն և գործընթաց է, որը չի կարող իր առանցքում ունենալ, այսպես ասած, տեղային նշանակության պատճառահետևանքային կապեր:
Այս տեսանկյունից պետք է նշել, որ ներկայում ընթացող գործընթացների համար ինչ–որ առումով խորհրդարանական ընտրություններն ընդամենը հարմար առիթ էին:
Ըստ էության, մինչ օրս և՛ Հանրապետականի ներսում և՛ առավել ևս Հանրապետական կուսակցությունից զատված օղակներն ու գործիչները թերևս լավագույնս էին պատկերացնում, որ երկիրը հետզհետե հայտնվում է խոր կոլապսի առաջ և ղեկավարման մինչ օրս գործող լծակները այլևս արդյունավետ չեն:
Նման պայմաններում հասկանալի է, որ գուցե նաև զուտ անձնական շահագրգռություններով, իշխանության մաս կազմող կամ կազմած տարբեր օղակներ, որոնք այս տարիներին կուտակել են որոշակի ռեսուրսներ, Քաղաքական կապիտալ և իհարկե պատասխանատվության որոշակի չափաբաժին ունեն առկա իրավիճակի համար, պետք է փորձեն հնարավորինս ապահովագրել իրենց անկանխատեսելի զարգացումներից:
Իսկ նման ապահովագրության հիմնական միջոցներից մեկը պետական իշխանությունից որոշակի մասնաբաժին ունենալն է: Մյուս կողմից` քաղաքական դաշտում ակտիվացած գրեթե զրոյական վարկանիշ ունեցող ուժերի համար խորհրդարանական ընտրությունները վերջին շանսն են երկրի քաղաքական դաշտի լուսանցքում վերջնականապես չհայտնվելու համար, քանի որ ակնհայտ է, որ ապրիլի երկուսից հետո Հայաստանում գլոբալ առումով ձևավորվելու է նոր քաղաքական իրավիճակ՝ բոլորովին նոր խաղի կանոններով և խաղացողներով: Խոսքն, իհարկե չի գնում այդ իրավիճակի որակական կողմի մասին, որը բոլորովին այլ քննարկման թեմա է:
Այս իրավիճակի արդյունքում ծնվում են աբսուրդի հասնող տարասեռ քաղաքական դաշինքներ և միավորումներ, որոնց ապագան խիստ կասկածահարույց է: Մյուս կողմից պետք է նշել, որ այդ դաշինքներից մեծ մասի տրամաբանությունը բոլորվին էլ կառուցված չէ երկարաժամկետ քաղաքական գործունեության կամ համագործակցության վրա, քանի որ, կարելի է ասել, միակ նպատակը խորհրդարանում ներկայացվածությունն է կամ այդ ներկայացվածության աստիճանը:
Այս տեսանկյունից արդեն պետք է նշել, որ առկա քաղաքական խառնաշփոթը շատ արագ իր հանգուցալուծումը կստանա արդեն ընտրություններից հետո մի քանի օրվա ընթացքում, իսկ հնչող տարատեսակ կոչերն ու հայտարարությունները մոռացության կմատնվեն, քանի որ կստեղծվի արդեն գործնական քայլեր պահանջող մի իրադրություն, որն էլ արդեն ցույց կտա և նորընտիր խորհրդարանի, և այսօր ստեղծված և ստեղծվելիք քաղաքական միավորների իրական որակը:
Աղասի Մարգարյան
PressMedia.am վերլուծաբան