«Ժառանգության» անժառանգությունը
ՎերլուծությունՆախընտրական այս ամբողջ թոհուբոհի մեջ, երբ քաղաքական դաշտի գրեթե բոլոր կուսակցությունները զբաղված են հավանական դաշնակիցներ փնտրելով ու դաշինքների անդամներ դառնալով, ամենահետաքրքիր և ըստ էության ամբողջ հայաստանյան քաղաքական իրականությունը բնորոշ կարգավիճակում է հայտնվել Ժառանգություն կուսակցությունը։
Որպես քաղաքական ուժ վերջինս բավական հարուստ կենսագրություն ունի և հետաքրքիր ճանապարհ է անցել։ Մշտապես լինելով ընդդիմադիր ճամբարում Ժառանգությունն, անկախ խորհրդարանում իր ներկայացվածության չափից, մշտապես վայելել է հասարակության որոշակի խմբի առնվազն հարգանքը։ Սակայն 2013 թվականի նախագահական ընտրություններից հետո ըստ էության սկսվեց Ժառանգության շարունակական գահավիժումն ու պառակտումը։ Արդյունքում ներկայումս կուսակցությունը հայտնվել է մի իրավիճակում, երբ կուսակցության ամենահայտնի ու առանցքային անգամ երկու գործիչ չկա, որոնք կունենան միևնույն կարծիքն ու մոտեցումը քաղաքական գործընթացներին։
Ավելին, օրեր առաջ կուսակցությունից դուրս եկավ Անահիտ Բախշյանը, ինչը բավական «ծանր տարան» կուսակցության վարչության որոշ անդամներ, որոնցից մեկը պարզապես հայտարարեց, թե Բախշյանը երբեք էլ կուսակցության առանցքային դեմ չի եղել և իրեն հարգել են ամուսին կորցրած լինելու համար։ Համաձայնենք, որ սա արդեն հիշեցնում է նյարդային նեղացկոտության դրսևորում։
Իսկ ինչ վերաբերում է Անահիտ Բախշյանին, ապա պետք է նշել, որ նա իրավամբ էլ չի կարող ընկալվել որպես պրոֆեսիոնալ քաղաքական գործիչ, սակայն ներկայիս ընդդիմադիր և իշխանական քաղաքական գործիչներից քչերը կարող են համեմատվել Բախշյանի հետ՝ իրենց հասարակական գործունեության դրվագներով։
Սակայն կուսակցության խնդիրները չէին սահմանափակվում միայն Բախշյանի հեռանալով, քանի որ և Ժառանգության նախագահ Րաֆֆի Հովհաննիսյանի և փոխնախագահ Արեմն Մարիտիրոսյանի հայտարարություններից պարզ է դառնում, որ վերջիններս կողմ են քաղաքական դաշտի դաշինքներից որևէ մեկին մաս կազմելուն, ինչին կտրականապես դեմ է խորհրդարանում ժառանգություն խմբակցության ղեկավար և միակ ներկայացուցիչ Զարուհի Փոստանջյանը։
Թե ինչպես կավարտվի ժառանգականնների այս թնջուկը դժվար է ասել, մյուս կողմից պետք է փաստել, որ դա այլևս հետաքրքիր էլ չէ, քանի որ ներկա պահին մեծ վերապահումներով կարող ենք Ժառանգությանը համարել քաղաքական սուբյեկտ։
Միևնույն ժամանակ պետք է նշել, որ Ժառանգությունը փայլուն կերպով ցույց է տալիս, թե ինչ ճակատագիր են ունենում քաղաքական դաշտում միայն իրավիճակային լուծումներով առաջնորդվող կուսակցությունները, տարբեր նախաձեռնությունների շուրջ համախմբումներն ու բաժանումները։
Անշուշտ, Ժառանգության ներկայիս կարգավիճակում մեղքի իր բաժինն ունի նաև կուսակցության նախագահ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը՝ իր էքսցենտրիկ և հաճախ անհասկանալի պահվածքով, սակայն մյուս կողմից, եթե արդեն կայացած կուսակցությունը չի կարողանում տրամաբնության սահմաններում պահպանել իր անդամների էքսցենտրիկության դոզան, ապա թերևս նրա լուծարումը առավել քան տեղին ու տրամաբանական է։
Աղասի Մարգարյան
PressMedia.am վերլուծաբան