«Եկել են կոմունալները»
ՎերլուծությունՀունվարի 12-ի հայաստանյան սոցցանցերի լրահոսն ու ստատուսների ուղղվածությունը նկատի ունենալով, կարող ենք փաստել, որ այսօր նոր տարվա առաջին ամենածանր օրն է հայ հասարկության համար։ Պատճառն առավել քան պարզ է՝ ինչպես ասում են՝ եկել էին կոմունալների ցուցմունքները՝ այլ կերպ ասած վերջապես կատարվել էր այն, ինչին ահուդողով սպասում էր քաղաքացիների մեծամասնությունը։ Բնականաբար այդ ամբողջ զգացողությունը, վերաբերմունքը, սթերսը և դիսթրեսը ակնթարթորեն տեղափոխվում են հայաստանյան ֆեյսբուք։
Անշուշտ, հասկանալ կարելի է բոլոր գրառումներ կատարողներին, մանավանդ որ գրառումներից մեծ մասը կատակի է վերածվում, որը յուրօրինակ ինքնապաշտապանական բնազդ է, քանի որ մեկ ամսվա միջին աշխատավարձին մոտ վճարում կատարելուց հետո, կատակելու տրամադրություն առանձնապես չի մնում։ Սա այսպես ասած ի միջի այլոց, քանի որ տողերի հեղինակը նույնպես բառացի իր հերթական աշխատավայրից ստացած աշխատավարձի ուղիղ 85 տոկոսը վճարումներ է կատարել։
Սակայն այս ընդհանուր տրամադրության մեջ առանձնանում է մեկ կարևոր հանգամանք, որին այնքան էլ ուշադրություն չի դարձվում։ Վերջիվերջո պարզ է, որ ընթացիկ ձմեռը նախորդի համեմատ ավելի ցրատշունչ է, չնայած պետք է նշել, որ վերջին տարիներին ձմռան բոլոր ամիսներին միևնույն արձագանքն է կոմունալ վճարումներին։ Այստեղ առավել հետաքրքիր է, որ կումանալ վճարումների մեծ իսկ ոմանց համար աստղաբաշխական թվերի համար մեղադրվում են պետությունը, Գազպրոմը, հանրապետականները, ընդդիմությունը և ընդհանրապես բոլոր-բոլորը։
Թերևս հենց այստեղ էլ կայանում է ամենամեծ մոլորությունը, քանի որ իրականում խնդիրը ոչ թե կումանլ վճարումներն են, այլ այդ վճարումները կատարելու հնարավորությունը։ Պետությունը մեծ հաշվով պետք է ոչ թե մտածի էներգակիրների ցածր սակագներ սահմանելու մասին, այլ ստեղծի համապատասխան սոցիալ-տնտեսական պայմաններ, համապատասխան նվազագույն ու միջին աշխատավարձ, որի պայմաններում որևէ քաղաքացու համար կոմունալ վճարումներ կատարելը չի բերի ընտանեկան գոտիները ձգելու գործողության։
Ըստ էության հենց այս մոտեցումը պետք է փոխել, քանի որ հենց այս մոտեցման հիմքում դրված է «քաղաքացիների ուզվորությունը» պետությունից, որի արդյունքում քաղաքացին ավելի շատ բողոքում է ոչ թե աշխատավարձից, այլ գազի կամ էլեկտրաէներգիայի թանկ սակագնից։ Անշուշտ, վերջիններիս սակագները նույնպես պետք է հիմնավորված լինեն, սակայն դա այլ խնդրի բոլորվին այլ կողմն է։
Աղասի Մարգարյան