Քաղաքական տարին փակում ենք իշխանության հաղթանակով. «Փաստ»
Մամուլ«Փաստ» օրաթերթը գրում է.
Թվում էր, թե ավելի ծանր ու բարդ տարի, քան սա է, իշխանությունների համար չէր կարող լինել: Ապրիլյան պատերազմ, դրան հաջորդած բացահայտումներ և արձագանքներ, որոնք իշխանությունների համար, մեղմ ասած, այնքան էլ դրական չէին: Հուլիսյան ապստամբություն, «Սասնա ծռեր», ովքեր երկու շաբաթ անընդմեջ այնպիսի անելանելի վիճակում պահեցին ողջ իշխանական, նաև ընդհանրապես քաղաքական համակարգը, որ գրեթե 10 օր շարունակ իշխանությունները բառիս բուն իմաստով ձայն անգամ չհանեցին: Այս ամենին եկավ գումարվելու նաև տնտեսական` օրեցօր խորացող ճգնաժամն ու անկումը: Այս ամենը միասին իշխանությունների համար ստեղծեցին պայթյունավտանգ վիճակ: Թվում էր` ոչինչ այլևս նրան չէր փրկի: Դիմացը խորհրդարանական ընտրություններ են, ու բացասական անսահմանության ձգտող վարկանիշը փոխել այլևս անհնարին կլինի:
Իսկ ապրիլյան խորհրդարանական ընտրությունները չափազանց կարևոր են իշխանությունների համար ոչ միայն այն պատճառով, որ սահմանադրական փոփոխություններից հետո համազոր են նախագահական ընտրությունների կշռին, այլև այն պատճառով, որ այս անգամ Արևմուտքը, ինչպես ասում են, դեռ էն գլխից է հասկացրել, նույնիսկ բացահայտ զգուշացրել, որ չափազանց ուշադիր է հետևելու դրանց ընթացքին: ԵՏՄ մտած, ռուսական քայքայվող տնտեսությունից ակնկալիքներ չունեցող Հայաստանի համար Արևմուտքից եկող վարկներն ու դրամաշնորհները չափից ավելի կենսական են սեփական տնտեսությունը վերջնականապես չխորտակելու համար: Իսկ, մասնավորապես ԱՄՆ–ը, իր դեսպանի միջոցով բացահայտ զգուշացրել է` ընտրությունների ընթացքն ու հանգուցալուծումն ուղիղ համեմատական են լինելու Հայաստանի հանդեպ վարվելիք քաղաքականության հետ:
Ուստի այս պարագայում ընտրությունների ավանդական մեթոդներին դիմելը իշխանությունների համար խիստ ռիսկային էր: Եվ այն ստիպված եղավ գնալու, ժամանակակից լեզվով ասած, կրեատիվ լուծումների: Դրա` համեմատաբար թույլ տարբերակը, սեպտեմբերի 21–ի անկախության զորահանդեսն էր, որի ժամանակ ցուցադրված «Իսկանդերների» «հարվածող» ուժը մինչ օրս չի մարել: Օրերի տարբերությամբ դրան հաջորդեց գլխավոր «կործանիչ» ուժը` վարչապետ նշանակվեց Կարեն Կարապետյանը: Այն ռեզոնանսը, որ առաջացրեց այս նշանակումը, գոնե առայժմ գրեթե զրոյի է հավասարեցրել ընդդիմադիր հատվածի բոլոր շանսերը: Կ. Կարապետյանն իր կատարած քայլերով, փոփոխություններով, իր տեսակով ու իմիջով անվտանգության գոտի ստեղծեց իշխանության շուրջ: Իսկ որ նա եկել էր փրկօղակ դառնալու իշխանական համակարգի համար, իրավաբանական ուժ ստացավ նրա` ՀՀԿ–ին անդամագրվելով: Կ. Կարապետյանի էֆեկտը իր արդյունավետությունը մինչև խորհրդարանական ընտրություններ հաստատ կպահպանի:
Բայց խորհրդարանական ընտրություններում սեփական վերարտադրությունն ապահովելը գործի կեսն է: Իշխանությունը պետք է նաև կարողանա վերահսկել ողջ գործընթացը, դրա մասնակիցների վարքն ու ընտրական վերջնարդյունքը` տհաճ անակնկալներից խուսափելու համար:
Այս համատեքստում բավականին հետաքրքիր են Գագիկ Ծառուկյանի` քաղաքականություն վերադառնալու շուրջ խոսակցությունները: Եթե դա տեղի ունենա, իսկ ամեն ինչ տանում է հենց դրան, Ծառուկյանը կկարողանա «փակել» ընդդիմադիր դաշտի մեծ մասը: Դրա համար ֆինանսական ու մարդկային ռեսուրս նա հաստատ ունի:
Բավականին երկար ժամանակ է, խոսվում էր այն մասին, որ քաղաքականություն մտնելու ցանկություն ունի նախկին պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը: Մի քանի օր առաջ նա արդեն հայտարարեց, որ իսկապես մասնակցելու է քաղաքական գործընթացին:
17 տարի շարունակ լինելով նախ ԼՂՀ, ապա ՀՀ պաշտպանության նախարար, իսկ դրանից առաջ էլ անցած լինելով Արցախյան պատերազմի ուղով, Սեյրան Օհանյանը հաստատ ունի համախոհների ու աջակիցների մեծ բանակ ուժային կառույցներում և այդ ամենին առնչվող շրջանակներում: Ուստիև կարող է «չեզոքացնել» այդ ոլորտում ընդդիմադիր տրամադրությունները:
Հետաքրքիր է, որ Սեյրան Օհանյանի հետ համագործակցելու շուրջ քննարկումներ են անցկացնում Վ. Օսկանյանի «Համախմբումն» ու Րաֆֆի Հովհաննիսյանի «Ժառանգությունը»: Կարելի է հեռահար ենթադրություն անել, որ այս համագործակցության արդյունքում, եթե ստացվի, այս երկու կուսակցությունները կդառնան խորհրդարանական:
Եվ ահա, ՀՀԿ, Գագիկ Ծառուկյան, Սեյրան Օհանյան և դրանց հարող ուժերով խորհրդարանական մանդատների ճնշող մեծամասնությունը տեր կունենա, առավել ևս, որ սահմանադրական փոփոխություններից հետո ԱԺ 131 պատգամավորի փոխարեն այսուհետ ունենալու ենք 101–ը: Ասել կուզի, տեղերը խիստ սահմանափակ են:
Այս համատեսքստում հասկանալի է ընդդիմադիր դաշտին պատած խուճապային վիճակը` ով որ դաշինքով, ով ում հետ, ով որտեղից որտեղ: Իր քիչ, բայց կայուն ընտրազանգվածի շնորհիվ ՀՅԴ–ն իր մի քանի մանդատը թերևս պահպանի: Երևի դա է պատճառը, որ ավանդական այս կուսակցությունը հայտարարել է, որ 99,9%–ով ընտրություններին գնալու է միայնակ, առանց դաշինքների: Ըստ ամենայնի, ՀԱԿ–ը նույնպես իր քիչ, բայց վաստակած տեղերը կունենա ապագա ԱԺ–ում: Իսկ վերափոխված ՕԵԿ–ը, Նիկոլ Փաշինյանենց եռյակը, մյուսները...
Իսկ թե այս ամենից հետո քանի մանդատ կմնա ու ով ավելի աչքաբաց ու ճկուն կլինի, որ դրանց տեր կանգնի, ցույց կտա ամենազոր ժամանակը:
Շարունակությունը` «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում: