Սիզիփոսի անօգուտ աշխատանքի ու մեր երկրում իրականացվող փոփոխությունների մասին
Վերլուծություն
Երբ վարչապետ նշանակվեց Կարեն Կարապետյանը, մեր հասարակությունը կարծես դուրս եկավ ապատիայից ու մի լավ շունչ քաշեց: Մտածեց այսպես` վերջապես ամեն ինչ փոխվելու է, վերջապես վերևներում հասկացան, որ այսպես շարունակելն արդեն դեպի փակուղի է տանում: Ու սկսվում է փոփոխությունների շրջանը:
Առավել ևս, որ նախագահ Սերժ Սարգսյանն իր վերջին ելույթներում հենց այդ մասին էր խոսում` երկրում անհրաժեշտ են փոփոխություններ: Պետք է փոխվեն բոլորը. և՛ իշխող կուսակցության մարդիկ, և՛ Հայաստանի շարքային ցանկացած քաղաքացի: Պետք է ապրենք այլևս այլ եղանակով, այլ սկզբունքով, մի խոսքով` վերջնարդյունքում ապրենք այլ երկրում:
Ինչ խոսք. ոչ ոք հարց չտվեց, թե ինչպես է հնարավոր միանգամից փոխվել: Մարդն ապրում է այնպես, ինչպես նրան առաջնորդում են իր հավատամքն ու սկզբունքները: (Ենթագիտակցական մղումների մասին չխոսենք ու չանհանգստացնենք հոգեվերլուծողներին): Այդ ինչպե՞ս պետք է տվյալ մարդը մի օր արթնանա ու ասի` չէ՛, ես այսօրվանից այլ սկզբունքներ եմ դավանելու, այլ հայացքով եմ նայելու աշխարհին, այլ բան եմ դնելու իմ փիլիսոփայական ընկալումների հիմքում և այլն, և այլն:
Մի խոսքով, մոտավորապես այսպես` ես այսքան ժամանակ սիրել եմ կապույտ գույնը, բայց այսօրվանից սկսելու եմ սիրել կանաչը: Կամ այսքան ժամանակ մտածել եմ ավելի լավ է ապրել չաղ ու բախտավոր, բայց այսօրվանից որոշել եմ մտածել, որ ավելի լավ է ապրել նիհար ու դժբախտ: Ու մեր մարդիկ պետք է հաջողությամբ գլուխ հանեին իրենց առջև դրված խնդրից:
Թող հանեին: Ո՞վ չէր ուզի: Էս ժողովրդից որևէ մեկի աչքը կհանե՞ր, եթե մեր պաշտոնյան կամ ինչո՞ւ միայն պաշտոնյան, ցանկացած հայ մարդ ապրեր արդեն ասկետաբար, կամ այլևս չխաբեր, կամ չգողանար, կամ չգիտեմ ինչ, էլի նման բաներ: …Եվ հիմա եկել է նոր վարչապետը: Ու սկսվել է փոխվելու պրոցեսը: Կպած գործ ենք անում. հանդիպում ենք սրա–նրա հետ, քննարկումներ ենք անցկացվում, թե ո՞րն է լավը, որը վատը տվյալ բնագավառի կամ ոլորտի համար: Որոշումներ, հրահանգներ, էս, էն…
Մի խոսքով` խառնված իրար, գործ ենք անում: Բայց վախենամ` այս ամենը նմանվի Սիզիփոսի ապարդյուն աշխատանքին: Լեռան գլխին հասցնելուց հետո քարը էլի գլորվի ներքև: Եվ գիտե՞ք ինչու: Որովհետև մենք ամենքս փոխվում ենք, բայց մեր ստեղծած պետական կառավարման համակարգը չի փոխվում:
Ու այդ համակարգի փոփոխության մասին ոչ ոք չի խոսում, բերաններից անգամ բառ չեն հանում, ծպտուն չեն հանում: Կարծես վախենալով, որ արտասանված բառը ուժ ունի, գնում հասնում է նպատակակետին և իրականություն դառնում: Նույն քաղաքական–պետական համակարգով` իր մենաշնորհներով, թե՛ քաղաքական, թե՛ տնտեսական, թե՛ անգամ մտավոր–մտավորական ասպարեզներում, ու… մենք փոխվում ենք անձնապես: Մոտավորապես` ասես հնամաշ լաթերով զգեստի վրա մի քանի պսպղուն աստղիկներ շարես:
Գոհար Սարդարյան
1
2
3
4
5
1
4
1
2
3
5
