Գինին լա՞վն էր. «Փաստ»
Մամուլ«Փաստ» օրաթերթը գրում է.
ԱԺ շարունակվող արտահերթ նստաշրջանում քննարկվեց նաև «Գնումների մասին» օրենքի նախագիծը: Այն ներկայացրեց ֆինանսների նախարար Վարդան Արամյանը: Ըստ նոր նախագծի՝ պետական գաղտնիք պարունակող գնումների ցանկում ներառվելու են պետական երեք պաշտոնների՝ ՀՀ նախագահ, ՀՀ Ազգային ժողովի նախագահ և ՀՀ վարչապետի համար արարողակարգային ծախսերը: Խոսելով այս մասին, նախարարը մասնավորապես նշեց. «Այս ծախսերը պետք է ևս պետական գաղտնիք լինեն և ներառվեն պետական գնումների ցանկում: Մենք ուսումնասիրել ենք միջազգային փորձը և հասկացել, որ սա անվտանգության կարևորագույն նորմ է»: Իր խոսքում նա անդրադարձավ նաև այն հանգամանքին, որ սա կարող է ապահովել նշված անձանց բնականոն աշխատանքը:
Այ քեզ հրաշք: Էվրիկա, ինչպես կասեր Արքիմեդը: Ըստ նախարարի տրամաբանության՝ պարզվում է, որ այսքան ժամանակ, նշված գործիչներին աշխատել խանգարել են արարողակարգային ծախսերի թափանցիկությունը: Միջազգային փորձին դեռ կանդրադառնանք, այժմ վերհիշենք մի դրվագ, որը վերաբերում է մի քանի տարի առաջ տեղի ունեցած մի իրադարձության: Հայաստանից մի շքեղ պատվիրակություն՝ նախարարներ, պատգամավորներ և այլն, մեկնել էին Չինաստան, հերթական վարկը խնդրելու: Բացի այն, որ նրանք, հարկատուներիս հաշվին տեղավորվել էին շքեղ հյուրանոցում, երեկոներն էլ թախծոտ ու հերթական պարտքի մորմոքը բաժակի մեջ խեղդելու համար թանկարժեք գինիներ էին պատվիրել: Այս ամենը հայտնի դարձավ ոչ միայն հայկական, այլ նաև չինական մամուլին: Թե ինչ տեղի ունեցավ հետո, կարիք չկա անդրադառնալու: Հայաստանի նման երկրում, որտեղ բյուջեի ամեն մի կոպեկը պետք է լինի հաշվարկված և թափանցիկ, անում ենք ճիշտ հակառակը, մեծացնում կոռուպցիոն ռիսկերը: Արարողակարգային ծախսերը մեզ նման երկրների համար բավականին թանկ բեռ են և դրանք զրկելով հասարակական հնարավոր վերահսկողությունից, թույլ ենք տալիս, որ պատվիրակության մեջ գտնվող հերթական մեկը, վայելի թանկարժեք գինին կամ բրենդին, առանց հասարակական աղմուկի: Ու դա պաշտոնապես մեկ երրորդ աղքատություն ունեցող երկրում: Սա իհարկե, զավեշտալի լինելուց զատ, նաև բացահայտ ցինիզմ է հասարակության և հարկատուների նկատմամբ: Այլ բան է, երբ պետական գաղտնիք է գնված զենքը կամ սպառազինություններին հատկացված գումարը: Բայց արարողակարգային ծախսե՞րը: Նախարարը հղումներ անելիս, լավ կաներ նշեր, թե միջազգային ի՞նչ փորձ են ուսումնասիրել, կամ ո՞ր պետության փորձը: Եթե անգամ այս ծախսերը համարվեն պետական գաղտնիք, ապա դրանք կարող են կիրառելի լինել միայն իրավական կայացած համակարգ և վերահսկողական մեխանիզմներ ունեցող երկրներում, բայց ոչ երբեք Հայաստանում: Օրինակ՝ Շվեդիայում, երբ պետական գնումների քարտից փոքրիկ գնում կատարելը, կարծեմ հյութ, վարչապետի պաշտոնից հրաժարումի բերեց: Պատկերացրեք, Հայաստանում ո՞ր վերահսկողական մարմնի ներկայացուցիչը կարող է քիթը մտցնել այդ ոլորտ և փորձել խախտումներ գտնել: Նման բան անելու համար նա առնվազն պետք է ունենա հոգեբույժի եզրակացությամբ թուղթ: Իսկ ոլորտում չարաշահողներ հաստատ կգտնվեն:
Եվ, ի վերջո, նման նախագիծ ներկայացնելը մի տեսակ հակադրության մեջ է մտնում վարչապետի հայտարարած թափանցիկ քաղաքականության հետ:
Շարունակությունը` «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում: