Վիգեն Սարգսյանի քաղաքական պատասխանատվությունը. «Փաստ»
Մամուլ
«Փաստ» օրաթերթը գրում է.
Ազգային ժողովում զինծառայողների կյանքի և առողջության ապահովագրության մասին օրենքի երկրորդ ընթերցման ժամանակ բավական սուր ելույթներ հնչեցին տարբեր պատգամավորների կողմից: Իր քննադատությամբ առանձնապես աչքի ընկավ Զարուհի Փոստանջյանը, որի ելույթը մեծ վերապահումներով կարող ենք համարել քննադատություն, քանի որ այն դասական պոպուլիզմի օրինակ էր: Սակայն առավել կարևոր և ինչ–որ տեղ նաև աննախադեպ էր պաշտպանության նախարար Վիգեն Սարգսյանի ելույթը: Նախարարն իր խոսքում անդրադառնալով պատգամավորների ելույթներին շրջանցեց Փոստանջյանի ելույթը:
Առավել հետաքրքիր էր, սակայն, Վիգեն Սարգսյանի եզրափակիչ խոսքը, որում նախարարը նշելով հիմնադրամի գործունեության վերաբերյալ անվստահությունը՝ հայտարարեց, որ վերջինիս հրապարակային ու թափանցիկ գործունեության համար կշեռքի նժարներին է դնում իր կարիերան և խոսքը: Սա, թերևս, հայաստանյան իրականության մեջ սկզբունքային և աննախադեպ հայտարարություն էր, քանի որ, ըստ էության, առաջին անգամ պաշտոնատար անձը հրապարակավ ստանձնեց քաղաքական պատասխանատվություն իր նախաձեռնության համար: Այստեղ այս առումով հիմնադրամի հետագա գործունեության որակն ու հրապարակայնությունը բոլորովին այլ խնդիր են և գտնվում են այլ հարթության մեջ: Ըստ էության, նախարարն իր ելույթով փակեց հետագա բոլոր խուսանավումների հնարավորությունները:
Որպես կանոն, վերջին տարիներին կառավարության անդամների կամ այլ պաշտոնատար անձանց նախաձեռնությունները քաղաքական պատասխանատվության տեսանկյունից բավական լղոզված են եղել, իսկ այս կամ այն նախաձեռնության ձախողման դեպքում սկսվել է պատասխանատուների շարունակական փնտրտուք, որն այդպես էլ որևէ արդյունքի չի հանգեցրել:
Ըստ էության, պետք է շեշտել, որ քաղաքական պատասխանատվության ինստիտուտը ինքնին ձևավորում է քաղաքական մշակույթ և բացի այս, նախադեպ է ստեղծում, որպեսզի առաջիկայում ցանկացած պաշտոնատար անձ կամ կառույց որևէ նախաձեռնությամբ հանդես գալուց առաջ, նախ և առաջ, ստանձնի իր նախաձեռնության քաղաքական պատասխանատվությունը:
Պետք է շեշտել, որ հայաստանյան կառավարությունների կողմից քաղաքական պատասխանատվությունից փաստացի հրաժարումը ինչպես նաև իրենց նախորդների գործունեության նկատմամբ քաղաքական գնահատականների բացակայությունն էլ իր հերթին բերել է իշխանության նկատմամբ հասարակական անվստահության ձևավորման: Սա այն դեպքերից է, երբ կառավարությունը հաջողությունների պարագայում բարձրաձայնել է դրանք, իսկ ձախողումների պարագայում՝ մշտապես փորձել է մեղավորներ գտնել: Որպես կանոն, այդ մեղավորները չեն եղել հստակ անձինք կամ կառույցներ, այլ ներկայացվել են ինչ–ինչ վերացական փաստարկներ:
Վիգեն Սարգսյանի կողմից ԱԺ ամբիոնից արված հայտարարությունը թերևս այն նախադեպն է, որը հրապարակային է դարձնում երկրում քաղաքականության իրացումը: Ըստ էության, նաև այդ հայտարարությամբ Սարգսյանը առավելապես մեծացրեց իր պատասխանատվության չափաբաժինը, քանի որ, իր խոսքով ասած, նժարի վրա դրեց իր արժանապատվությունը՝ որպես մարդու և որպես քաղաքական գործչի:
Պետք է շեշտել, որ սա այն դեպքն է, երբ արժանապատվությունը դադարում է լինել վերացական կատեգորիա և վերածվում է քաղաքական կապիտալի՝ հաջողելու դեպքում, և քաղաքական կրախի` ձախողման պարագայում:
Թե նշված տարբերակներից որ մեկը մենք կունենանք՝ ցույց կտա ժամանակը, սակայն փաստը մնում է փաստ, որ նման նախադեպերը ցանկալի են և պետք է դառնան օրինաչափություններ:
Շարունակությունը` «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում:
1
2
3
4
5
1
2
3
5
1
3
5
