Հայրենիքը հավերժական արժեք է
ՎերլուծությունԱռանց ավտովթարի օր կարծես թե չկա: Պատճառները շատ են, հետևանքները ծանր, կորուստները անդառնալի: Լավ կյանքի հույսը գնալով մարում է: Ես, որ միշտ դեմ եմ եղել արտագաղթին, անգամ ժամանակավոր արտագնա աշխատանքին, հիմա դժվարանում եմ հստակ պատասխանել. ո՞ւմ համար է ավելի ծանր` գնացողի՞, թե մնացողի:
Այս և բազում ուրիշ հարցադրումների շուրջը իր չորս տարվա (2013–2016 թթ.) օրագիրն է ընթերցողին ներկայացնում ճանաչված բանաստեղծ, հրապարակախոս Ռուզան Ասատրյանը:
Մեր ապրած օրերի դեմքը` որպես երկրի դեմք և իրապատում, մեզ է ներկայանում համակարգչային էլեկտրոնային էջերում, ֆեյսբուքում:
Հեղինակն իր ամենօրյա գրառումներով ստիպում է, որ արթուն մնա հայի ոգին: Մեր առաջընթացի ճամփան լուսավորող փարոսը օտարներից աննկատ սնուցող լարի են նման ասատրյանական գրառումները:
Չարենցյան հայտնի խոսք–նշանաբանն է այստեղ, Ավետիս Ահարոնյանի հպարտությունը, Ավետիք Իսահակյանի պանդխտության երգն ու տագնապը, Թովմաս Նազարբեկյանի կոչը, Արամ Մանուկյանի մարգարեական պատգամները, Նժդեհի ցեղակրոն ոգին… ու Ռուզան Ասատրյանի «Կոչեմ ապրողացը»:
2013 թվականին հայը, որպես ապագայի դարբին, մուրճի և սալի արանքում կռիվ էր տալիս, որ լինի 2014–ին: Նույն հայը 2015–ին անմոռուկներ էր սփռում աշխարհին, 2016–ին էլ դիմակայեց պատերազմին: Ու այս ամենը վիրավոր սրտի զգացումներով վերապրում ու մեզ հասցնում հեղինակը:
Իր անձնական դիմացկունության օրինակով նա ևս մեկ անգամ ընդգծում է հայի դիմադրության ուժը, օբյեկտիվորեն արձագանքելով մոլորակի խղճին ու հավատալով բարեգործությանը:
Ֆեյսբուքի էջերում երկրի օրերի դեմքն է, մեր դեմքը. «հայերս աշխարհի ամենալավ ժողովուրդն ենք»:
Սա է մեր ճշմարտությունը և վերջ…
Հետո հավելվածն է` հեղինակի գրառումներին` արձագանքներով ու արժևորումներով: Հետաքրքիր գնահատականներ կան այստեղ` հուսադրող ու ոգևորիչ: Իսկ վերջում Ռուզան Ասատրյանի` ընթերցողներիս հասցեագրված հիշեցումն է. «Հիշեցե՛ք, հայրենիքը հավերժական արժեք է»:
Հայաստանի հավերժության մասին է իր տեսակի մեջ եզակի ու հետաքրքիր այս գիրքը:
Վաղարշակ Ղորխմազյան