Ազգովին Նիցշե չկարդանք, բայց մատի ու մատանու խնդիրն էլ մերը չդարձնենք
ՎերլուծությունՄեր մասին, հատկապես մի երկու տասնամյակ առաջ այսպիսի կարծիք ունեինք: Ասում էինք, որ ողջ ժողովուրդը զբաղվում է քաղաքականությամբ: Դե, հասկանալի է` մարդկանց լուրջ ու կարևոր բաներն էին հետաքրքրում: Ու այդ մասին հաճախ խոսում էինք բացասական ենթատեքստով. թե, մարդ Աստծո, ապրիր քեզ համար, քո նեղ կյանքով, քո անձնական հարցերին ուշադրություն դարձրու ու երջանիկ եղիր: Ու զարգացնում էինք թեման. ի՞նչ է, դա էլ է՞ մեր ազգային հոգեբանական պաթոլոգիաներից. ինքներս մեզ արգելում ենք երջանիկ լինել:
Գուցե վախենո՞ւմ ենք ուրախ ու երջանիկ լինել: Ու այս քննությունը տանում էինք պատմական ճանապարհներով ու անպայման վերջում կանգնում ցեղասպանության փաստի առջև: Դե հիմա եկ ու տես: Կգտնե՞ս մարդ, որի հետաքրքրության լավագույն մասը չտարածվի այն լուրերի վրա, որոնք վերաբերվում են այսինչ պաշտոնյայի կնոջը, քենուն, նրա հագուստին ու ավտոյին: Կամ, ասենք, ծննդյան օրը կնոջը ինչ նվիրեց, կամ զոքանչի հետ ինչ հարաբերությունների մեջ է ու նման կարգի այլ բաների: Կամ էլ լավագույն դեպքում մեր ազգային–հասարակական հետաքրքրությունների շրջանակը ընդարձակվում է ու հասնում կրիմինալ խնդիրներին: Սա սրա հետ է կռվել. սրան այսինչ հայհոյանքը տվել, հեր ասել կամ` մեր: Կամ դանակը խրել է նրա սիրտը. սրտի արյունը կես ժամ շարունակ կանգնեցնել չի եղել, ու տարատեսակ այսպիսի–լուր հրաշքներ:
Ու պատկերացնո՞ւմ եք. մեր ժողովրդի գլուխն այնքան է ցավում լուրջ–լուրջ բաներից, որ անգամ լրատվամիջոցների ընտրության հարցում էլ է առաջնորդվում նույն սկզբունքով` որտեղ կա ինտրիգ պալատական կամ հասարակական բնույթի` ճանաչված մարդկանց վերաբերյալ, (դե այսօր էլ մեր երևելիները գիտեք ովքեր են` հեռուստացույցով երևացող մարդիկ. երգիչ կլինի, տափակ հումոր անող կամ վաստակավորի կոչում ստացող մի երիտասարդ, ով բերանը բացում է թե չէ, մտածում ես` հոգիդ դուրս եկավ. ե՞րբ է նախադասությունն ավարտելու), մի լուր կցկտուր, կամ թեկուզ` ուռճացված ու կեսը սուտ, իրենց համար ինֆորմացիայի լավագույն միջոցն է:
Լա՛վ, ինչո՞ւ այսքան մանրացանք: Հո չեմ ասում, որ ազգովին Նիցշե կարդանք, բայց կարող ենք, չէ՞, գոնե չհոգնել ու մեր ուղեղը քիչ թե շատ կարևոր բաների ուղղությամբ էլ աշխատեցնել: Իսկ դա հաստատ մեզ օգուտ է տալու, հաստատ մտածելը մեզ է օգնելու: Մեր կյանքի համար ենք ուղեղներս հոգնեցնելու: Ինչպես հայտնի ֆիլմի հայտնի հերոսն էր քրոջը ասում` ես իմ ապագայի մասին կմտածեմ:
Գոհար Սարդարյան