Բաքվի խանը դարձյալ սադրում է բոլորին
ՎերլուծությունՎերջին օրերին Արցախի Հանրապետության սահմանին և շփման գծում աճող լարվածությունն, իհարկե, մեկնաբանության կարիք ունի: Ու թեպետ բնավ չենք հավակնում խնդրո առարկայի վերաբերյալ վերջնական ու միակ ճշմարիտ բացատրությունները հեղինակելուն, համոզված ենք, և փաստերն էլ դա են ապացուցում, որ պաշտոնական Բաքուն, հերթական սադրանքով, փորձում է հօգուտ իրեն ճեղքում գրանցել ղարաբաղյան խնդրի կարգավորման հարցում՝ ԱՄՆ նորընտիր նախագահի ուշադրությունը հակամարտության վրա հրավիրելով: Անշուշտ, հընթացս նաև վերջինիս սիրտը շահելով ու այսպես կոչված՝ դեմոկրատների թողած անարդարացի ժառանգությունից բողոքելով…
Այլ կերպ չի կարելի մեկնաբանել Ալիևի նամակը Թրամփին, որն իրականում ոչ այնքան շնորհավորական ուղերձ էր, որքան՝ ղարաբաղյան խնդրի «արդարացի լուծման» պահանջ: Ի դեպ, նույն կոնտեքստում էր տեղավորվում նաև Ալիևի աշխատակազմի ղեկավարի տեղակալ Նովրուզ Մամեդովի հայտարարությունն առ այն, թե՝ «Միայն այն պատճառով, որ դեմոկրատները նախապատվություն էին տալիս մարդու իրավունքներին ու ժողովրդավարությանը՝ Օբամայի վարչակազմը, տուրք տալով հայկական լոբբիին, մշտապես պաշտպանեց հայկական կողմին: Սակայն, վերջին ընտրություններում նրանք ձեռնունայն մնացին, և դա կարևոր իրադարձություն է: Մենք այժմ ամբողջ վեց ամիս ունենք, որպեսզի հանգիստ զբաղվենք մեր գործով»:
Թե ինչ է Ալիևի համար նշանակում «գործով զբաղվել կամ՝ խնդրի արդարացի լուծում», անցած շաբաթվա ընթացքում ավելորդ անգամ պարզ դարձավ: Նախ՝ տեղեկացանք ռազմական հռետորաբանությամբ լիուլի ճարակված և, ինչպես հայկական կողմն է պնդում, միջազգային կարգի խախտմամբ ծավալվող զորավարժությունների վերաբերյալ: Այնուհետ, ապրիլյան պատերազմից հետո երկրորդ անգամ, Ալիևն ինքը զինվորական հագուստով այցելեց առաջնագիծ, որտեղ ոչ միայն պարգևներ շռայլեց բանակին, գլուխ գովեց նոր զինտեխնիկայի ու ռազմամթերքի ձեռքբերման նոր պայմանավորվածություններով, այլև խոստացավ «ազատագրել հայրենի հողը ճիշտ այնպես, ինչպես Լելե Թեփեն՝ ապրիլին»:
Ավելին՝ Բաքվի խանը հեգնեց Թալիշի վերաբնակեցման մասին՝ հայկական կողմի հայտարարությունը` նշելով, թե «նրանք դա չեն կարող անել այն պատճառով, որ հողն իրենցը չէ... բացի այդ՝ տեսել ենք այս ընթացքում ինչ են արել. ամենուր աղքատություն է, որն այլևս անհնար է թաքցնել»:
Ի դեպ, Ալիևը նաև «կես տարի ժամանակ տվեց միջազգային հանրությանը՝ խնդրի արդարացի լուծման համար», և, հավանաբար, այդ պատճառով են որոշ փորձագետներ անխուսափելի ռազմական ընդհարում և ռուսական քարտ–բլանշ տեսնում առջևում…
բայց այստեղ էլ, գոնե հրապարակային հարթակներում, ռուսական մեդիան փորձում է ցրել նմանօրինակ կասկածները` նրբորեն հիշատակելով, թե Ռուսաստանն ընդառաջ է գնացել ԱՄՆ–ի՝ «խնդիրը պիտի լուծել ոչ միայն տարածքային ամբողջականության համատեքստում» մոտեցմանը: Իսկ ահա տեղեկատվությունը, թե նախագահ Պուտինը հավանություն է տվել հայ–ռուսական զորքերի միացյալ խմբավորման մասին համաձայնագիր ստորագրելու ՌԴ կառավարության առաջարկին, պատրաստվելով առաջիկայում համաձայնագիր ստորագրել, կարծես՝ ոչ ֆորմալ ակնարկ է Ալիևին առ այն, որ «պատերազմը կարելի է նաև հետաձգել»:
Եվ կամ թե՝ Ալիևը չի՛ ստանա ռուսական քարտ–բլանշ՝ նոր բռնություն հրահրելու գործում, եթե այն թարգմանելու լինենք:
Մյուս կողմից էլ՝ հայկական կողմերը չպետք է ձեռքերը ծալած սպասեն, որովհետև ապրիլյան քառօրյայի դասերից մեկն էլ հենց այն էր, որ Ալիևի դեպքում կարելի է և պե՛տք է առաջնորդվել խելագարության կանխավարկածով…
Գոհար Սիմոնյան