Քաղաքական «քցոցի» կամ փնտրվում է 4 անբարոյական
ՎերլուծությունԸնդամենը ժամեր առաջ վերջապես հանգուցալուծվեց վանաձորյան հետընտրական թնջուկը։ Վանաձորի քաղաքապետ ընտրվեց Հանրապետական կուսակցության թեկնածուն՝ ավագանու անդամների 19 քվեով։ Դեպքերի նման զարգացումով հօդս ցնդեցին հույսերը, թե գոնե այս անգամ Հանրապետականը կդառնա ընդդիմություն և ներուժ կունենա հեռանալու իշխանությունից, սակայն Վանաձորի պարագայում Հանրապետականը չի կարող դառնալ տարատեսակ մեղադրանքների թիրախ, խնդիրն այստեղ բոլորովին այլ տեղում է։
Ինչպես գիտեինք, Վանաձորում «Հայկական վերածնունդն» ու «Բարգավաճ Հայաստանը» հուշագիր էին ստորագրել «Լուսավոր Հայաստանի» հետ և պաշտպանում էին վերջինիս թեկնածությունը։ Այս հուշագրին համաձայն՝«Լուսավոր Հայաստանի» թեկնածուն ուներ 18 ավագանու անդամի աջակցությունը, ինչը բավարար էր քաղաքապետ ընտրվելու համար, սակայն փակ՝ գաղտնի քվեարկությամբ Հանրապետական կուսակցության թեկնածուն ստացավ 19 ձայն, իսկ նրա մրցակիցը՝ 14։ Այս ամբողջ գործընթացը հրապարակային էր և հասանելի ցանկացած քաղաքացու՝ ուղիղ հետարձակմամբ։ Արդյունքում՝ Հայաստանը կարելի է ականատես եղավ դասական քաղաքական անբարոյականության։ Ի դեպ, հենց «անբարոյական» բնութագրեց Հեղինե Բիշարյանն այն 4 հոգուն, ովքեր շեղվել են իրենց կուսակցությունների քաղաքական հայտարարությունից և ընտրել հանրապետական թեկնածուին։
Թե որ կուսակցությունն է այսպես ասած «քցել» «Լուսավոր Հայաստանի» թեկնածուին, այս պահին դժվար է ասել, սակայն նման բաները հնարավոր չէ երկար ժամանակ գաղտնի պահել։ Սակայն դա այլևս էական չէ, քանի որ արդեն իսկ ՀՎԿ-ն և ԲՀԿ-ն հայտարարել են, թե վստահում են իրենց անդամներին և քվեարկել են համաձայն իրենց քաղաքական հայտարարության։ Թե նրանցից որն է ստում, ցույց կտա ժամանակը։ Բացի այս զարգացումներից՝ առավել հետաքրքիր էր նաև մեկ այլ փաստ։ Ըստ էության՝ Վանաձորում և Գյումրիում մենք այդպես էլ չունեցանք քաղաքական գործընթացի արդյունքում ձևավորված տեղական ինքնակառավարման մարմին։ Այն, ինչ կատարվում էր այս երկու քաղաքներում, հակասում էր ցանկացած առողջ տրամաբանությանը, քանի որ երկու քաղաքներում էլ քաղաքապետեր ընտրվեցին չընտրված անձինք։
Մյուս կողմից՝ ակնհայտ դարձավ, որ Հայաստանում ոչ միայն չկա քաղաքական մշակույթ, այլև ընդհանրապես դասական իմաստով չկան քաղաքական կուսակցություններ, քանի որ կուսակցության անդամը քվեարկում է՝ հակասելով կուսակցության քաղաքական հայտարարությանը։ Պետք է շեշտել նաև, որ հնարավոր է նաև այլ տարբերակ, որն ավելի է գորշացնում առկա իրականությունը՝ չի բացառվում, որ «Բարգավաճ Հայաստանը» կամ «Հայկական վերածնունդը» ստվերային համաձայնության են եկել իշխանության հետ, որի արդյունքն էր այն, ինչ այսօր կատարվեց Վանաձորում։
Նման համաձայնությունն արդեն ուղղակի ծաղր է ոչ միայն վանաձորցու, այլև Հայաստանի քաղաքացու նկատմամբ և վկայում է այն մասին, երկրում կատարվող գործընթացներին քաղաքացու մասնակցությունը ոչինչ չի նշանակում։ Սա նշանակում է նաև, որ հայաստանյան քաղաքական դաշտը պետք է մաքրել անհայտ ու հայտնի ծագման այն մարգինալ քաղաքական կուսակցություններից, որոնք ոչ միայն մանիպուլյատիվ կերպով ուղղակիորեն խաբում են իրենց ընտրողներին, այլև հայաստանյան քաղաքական դաշտը վերածում են ամորֆ ճահիճի և որոնց առկայությամբ Հայաստանում հնարավոր չէ շատ թե քիչ հրապարակային քաղաքանության ու քաղաքական մշակույթի ձևավորումը։
Աղասի Մարգարյան
PressМedia.am վերլուծաբան